Xosé Represas, un veciño orgulloso da súa vila
![Represas, durante el Corpus en 2018.](https://estaticos-cdn.prensaiberica.es/clip/14aa004f-a4a0-4ff1-a978-c8d417da967b_21-9-aspect-ratio_default_1051240.jpg)
Represas, durante el Corpus en 2018. / Ricardo Grobas
Cristina Fernández Davila | Alcaldesa de Ponteareas
Coñecín a Xosé Represas coma un veciño, un gran veciño por certo... Un veciño que sabía moito de case todo. Coñecía ben as leis, os nosos dereitos,... Presidiu por primeira vez a súa comunidade de veciños no edificio onde residía a súa familia e a miña. Negociador incansable nas causas nas que cría, pero tamén pragmático e resolutivo como poucos. En todos eses anos, dezaoito en concreto, que compartimos comunidade, fomos tamén amigos e tivemos dende o primeiro día afinidade política e moitas gañas de devolverlle a Ponteareas a súa identidade e dignidade. Mentres eu pensaba que a unha persoa de fóra coma min lle ía estar vetado o acceso á institución municipal, Xosé Represas, que non pensaba o mesmo, foise convertendo en referente do BNG e tendo un papel cada vez máis protagonista. Nunca coñecín a unha persoa máis orgullosa da súa vila e das súas parroquias, que defendera con tanta firmeza baixo calquera asociación ou institución os dereitos das súas veciñas e veciños, os dereitos de todas, non dunhas poucas persoas. Ser alcalde en 2015 deulle a Pepe o espazo que merecía e tiña gañado dende hai tantos e tantos anos. Podo dicir, sen medo a equivocarme, que foi o único Alcalde que tivo Ponteareas que defendeu os intereses xerais por riba de calquera circunstancia. Mesmo parecía, e en todos estes anos demostrouse, que o cargo fora feito para el, coma se de un traxe se tratara. Persoa xenerosa como poucas, compartiu o seu coñecemento coas persoas que formabamos parte do seu círculo político e de amizade. Traballando man a man pasamos por situacións complexas das que, con habilidade, saimos airosas. Hoxe, cómeme por dentro unha gran dor e baleiro, unhas gañas tremendas de gritar ao vento a inxustiza da vida... Pero é asi. Estamos de paso, somos efémeras, como as nosas alfombras florais. Aínda así, non renunciaría a un só minuto dos que compartimos. Quedan na miña memoria tantos e tan bos momentos nos que rimos, falamos, formulamos estratexias e avanzamos. E con cada paso á fronte, máis segura me sentía de que eramos afortunadas de contar contigo ao temón da Corporación, pero sobre todo nas nosas vidas... Até sempre, Pepe!!!
Suscríbete para seguir leyendo
- Máxima alerta de la Policía Nacional por el mensaje que está llegando a los móviles de miles de personas
- Una belleza de armas tomar
- Un nutricionista desvela qué es lo primero que le quita a los pacientes que quieren adelgazar
- Uno de los dos tripulantes gallegos desaparecidos sobrevivió al secuestro del atunero Alakrana del 2009
- El abandono no entiende de razas ni de dinero: mascotas que valen miles de euros llegan a A Madroa
- Condenan a dos años y medio de prisión al maquinista del Alvia y al exdirector de Seguridad de ADIF por el accidente de Angrois
- La familia del vigués que murió tras el concierto de Karol G anuncia denuncia: 'No hubo forcejeo ni pelea
- Mujer de más de 45 y sola busca ayuda