Las cofradías afectadas por la marea negra del Prestige cobraron en su momento indemnizaciones fijadas a través de dos decretos, uno de 2003 con José María Aznar en la presidencia del Gobierno, y otro con José Luis Rodríguez Zapatero en 2006 que cubrían futuros daños. Varias cofradías, entre las que se incluyen las de Cangas y Aldán, recibieron las ayudas pero no renunciaron a realizar la acusación penal y su abogado, Alberto Muñoz, considera los hechos como "delitos objeto de condena".

Diez años después los recuerdos de aquellos involuntarios protagonistas del desastre del Prestige son todavía muy claros, como los del hoy patrón de la cofradía de Moaña, Manuel Pena. "Pasámolo moi mal tratando de impedir que a mancha entrara na Ría. Foi impresionante. Barcos de batea que sacaban o chapapote coa cuchara do mexilón, arriscando incluso o propio barco", afirma. El trabajo era ingente incluso para la gran cantidad de manos que se citaron en el entorno de Cíes. "En 15-20 minutos enchíamos os contenedores. Pero os que máis traballaron foron os mariscadores a flote, que recolleron moitísimo coas planeadoras. Nós [Pena es bateeiro] iamos metendo todo nos contenedores", recuerda.

José Manuel Rosas, patrón mayor de Bueu, también vivió el desastre en primera persona, y aún tiene muy vivos esos "momentos de moita angustia pola arribada dun inimigo que descoñeciamos. Eu estiven coa grúa en terra, pero mirei chorar a homes moi curtidos no mar. Foron días moi duros". La descoordinación de los primeros días es otro de los recuerdos. "O primeiro día de saír ó mar chamei a unha ferretería para mercar roupa de auga, pero non había para todos. - despois chegou demasiado material", dice.

En Cangas, Evaristo Fernández, actual patrón mayor ve "unha noite moi negra e desconfianza por non saber como saír desa negrura" cuando piensa en el Prestige, y tiene palabras para la reacción inmediata del sector. "Tirámonos como lobos de mar co peito aberto para tratar de solucionalo. Pensabamos que como isto entre a miña familia e eu morreremos de fame", resume.

La mejor noticia de aquellos tiempos difíciles fue la respuesta de la gente. "O bo daquelo foi que o sector se uniu nunha sola vez como había tempo que non o facía", apunta Rosas, además de la marea de voluntarios que llegó en los días y semanas posteriores. "Foi irrepetible. A xente viña desde lonxe a limpar, como digo eu, a nosa casa e o noso medio de vida. Nunca lle poderemos agradecer o que fixeron", señala. Un pensamiento que comparte Evaristo Fernández, que añade que "chegaron para axudarnos sen condicións, pedindo únicamente un traxe branco. Sempre llo agradeceremos".