Esperanza

Teño feridas no corazón, non curan fácilmente. Son fáciles de reabrir... un pensamento, unha lembranza, unha palabra... e sangra de novo; traen de volta eses días nos que unha faca etérea mo atravesou, nos que unha man aberta me golpeou, non só no meu corpo senón tamén na miña alma. Un cancro case incurable, unha enfermidade horrible que as pílulas non dan sandado. Deixaron desconfianza e medo, medo a estar soa, a non atopar alguén. Saio da casa, coa certeza de que esas feridas son invisibles aos demais, de que as cicatrices están tan profundas que só eu son coñecedora da súa existencia. E corro. A beira do Miño segue alta, pero non tanto como para non deixarme desfrutar do meu deporte preferido; recende a terra mollada, a frescura. A rosada bate na miña face a cada alancada; caricias da mañá. Atrás quedan anos de afogada existencia; semella que segundo corro máis lonxe están. Veñen tras de min, comigo, pero son rápida, o paso do tempo optimizou as miñas pernas e a miña mente, convertéronme nunha experta da resistencia e da loita. A xente que pasa ao meu carón non ten rostro, son manchas borrosas; nin sequera teñen ollos cos que observarme, semellan vir cara a min e esquivarme no último momento. E corro. Escoito voces ao lonxe... non comprendo o que din, son sons inintelixibles. -...erta!, ...lev..t.!-. Por máis que o intento non son quen de descifrar as palabras. E sigo soa rodeada de xente... sigo correndo. Máis persoas sen rostro, pantasmas do pasado? E o chan treme, desequilibra a miña marcha case botándome do camiño, facéndome bater con todos eses seres sen cara que desaparecen segundo os toco como se fosen fume; como o da pipa que utilizaba o meu avó na aldea sentado na lareira. Pero continuo correndo e o camiño semella non ter fin. Aí seguen, tras de min. Síntome lixeira, semella que os meus pasos son cada vez máis longos, xa case nin tocan o chan; fíxome ben e decátome de que non deixo pegadas, vou flotando. De novo voces: -...erta!, ...lev..t.!-. Cada vez máis e máis preto como se mas musitaran ao oído. Tremores, máis tremores... alancadas máis longas e altas que me permiten ver o camiño baixo os meus pés e deixar atrás e esquivar a esa xente estraña. Noto dúas mans nas miñas costas, miro e non hai ninguén. Sigo correndo. O corpo comeza a tremerme, un rostro simétrico con barba aparece diante de min, mestúrase co camiño, como brétema da mañá; o corpo tremelícame, os brazos e o tronco non me responden.