Gonzalo Hermo (Rianxo, 1987) acadou co libro que hoxe comentamos o XIII Premio de Narrativa Breve Repsol 2019. O autor, que vive en Barcelona traballando como profesor e mais no sector editorial, vén contar unha historia que, fóra erro craso de crítico arriscado, parece autobiográfica e persoal, cando menos nos aspectos máis xerais, cousa que, por outro lado, non é infrecuente na literatura de calquera latitude.
Con efecto, os paralelismos, se non son certos, son verosímiles: Xacobe (Gonzalo), escritor mozo que vive en Barcelona (tal cal) recibe a inesperada noticia da morte do seu avó materno, razón pola que volve á vila galega onde naceu (Taragoña, en Rianxo), e alí, perante o triste acontecemento, reencóntrase coa familia e reviv a infancia e as relacións de amizade, cun ir e vir moi tratado xa nas literaturas próximas e nomeadamente na galega, ateigada de migracións.
Ora, o importante é o fondo e mais a narrativa, a forma, xunto co tratamento do tema central, as distancias, os afastamentos, os reencontros e as aproximacións? E niso podemos dicir con certeza que a novela é afortunada: lectura amable, estilo limpo, aparente sinxeleza na trama e na estrutura, necesarias para a mellor implicación e empatía do lector?
E a partir de aí, temáticas e personaxes veñen fluir con naturalidade arredor do acontecemento central: velaí, entón, os ritos, as tradicións e formalidades arredor da morte; as relacións familiares, por separado e en conxunto e mesmo en relación co propio feito; a sexualidade e a súa recepción? e todo iso co auténtico reflectir da realidade mesma, dunha realidade posible, a verosimilitude case costumista por veces, acompañados de diálogos verdadeiros. Boa novela, con eses bimbios.
HERMO, Gonzalo, Diario dun enterro, Galaxia, Vigo, 2019, PVP. 14, 70 ?
