O mundo pictórico creado por Luís Torras é unha combinación de estatismo, silencio e requintada factura, un universo alleo á espectacularización, tan do noso presente, mais non por iso mesmo con menos sentido no mundo actual, xa que o artista consegue penetrar en aspectos fulcrais da condición humana e reflexionar sobre o sentido profundo da existencia. É a súa unha pintura feita de silencios e envolvida nunha atmosfera conxelada, como era a pintura de Balthus e tamén a de Pancho Cossio, con que non poucas veces se ten posto en relación a súa estética, mais cunha intencionalidade e unhas coordenadas vitais e temáticas ben desemellantes.
Os temas da súa pintura: as figuras humanas estáticas, as paisaxes e mais as naturezas mortas, non poucas veces en estreita ligazón, permiten ao artista reelaborar os xogos, as olladas, os movementos conxelados e tamén favorece o pormenorizado estudo compositivo que sen dúbida nos recorda os interiores barrocos de escenas semellantes, en especial a tradición española que pasa por Francisco de Zurbarán ou Juan Sánchez Cotán. O pintor vigués traballa cunha actitude de pureza ascética semellante a algúns dos grandes cultivadores da natureza morta hispana, mais que tamén pode lembrar outros grandes creadores de xénero como Lubin Baugin, no século XVII; ou Giorgio Morandi no XX; a semellanza non estaría apenas no tema senón na actitude, no rigor e no respecto pola economía material e a sólida esencialidade formal.
Como Balthus, Luís Torras utiliza unha linguaxe realista como negación da vida moderna, ao contrario do que realiza, por exemplo Edward Hopper, o grande pintor realista americano, que a reflicte. Luís Torras prefire e aposta polo diálogo coa tradición e polo enigma, cun ritualismo moi acentuado -véxanse as súas figuras humanas realizando labores cotiáns-. Torras na súa procura estilística, acode ás fontes clasicistas, aspecto fundamental para entender a construción e o equilibrio das súas escenas de figuras e as súas naturezas mortas. Son obras que transmiten unha consciencia da condición moderna, nas que percibimos que o clasicismo non é unha simple volta ao pasado senón unha reformulación do ideal clásico peneirado por unha percepción moi ligada valores de modernidade, diriamos que moi século XX.
Se en xeral na pintura o espazo é o "lugar" da obra de arte, en Luís Torras non abonda con dicir que é aí que ela se sitúa, pois que o espazo é tratado segundo as necesidades da representación, por ela é definido, e mesmo creado. Daquela o espazo tórnase materia plástica e en certo sentido inmutábel, xa que é fundamento da obra.
Luís Torras analiza as formas no espazo, na materia, no espírito e no tempo, revelando que o ilusorio da representación é unha construción cultural que pode dicir tanto da nosa concepción do mundo como a linguaxe máis complexa e elaborada.
O campamento de xitanos (1960)
Se nos achegamos ao conxunto da súa traxectoria, podemos observar como desde finais dos anos cincuenta e nos anos sesenta é cando se asentan os trazos máis salientábeis do seu estilo, como o xeito de se achegar á captación lumínica que semella xurdir dos obxectos, dando a sensación de que estes posuísen unha propia fonte de luz; outra característica é a utilización de estruturas esquemáticas sobre fondo branco.
Esta técnica é a que dota a representación dun ar de atemporalidade e levidade, nun ámbito liminar como se a vida fose captada en suspensión, que nas obras de intensa presenza dos obxectos -como as naturezas mortas- adquiren unha intensidade emotiva ben forte.
Os obxectos que pinta Luís Torras son, xa que logo, concrecións do visíbel, mais non do real, e para a súa realización o pintor sabe que o visíbel comeza coa luz e que o cadro debe iluminar no duplo sentido de permitir a representación e de revelar, un sentido ben profundo que fica alén da simple reprodución dunha determinada figura ou obxecto.
Entre o rigor e a discreción
- Luís Torras naceu en Vigo en 1912, con 23 anos, en 1935, trasladouse a Madrid para estudar na Escuela de Bellas Artes de San Fernando, mais ao comezo da Guerra Civil, no verán de 1936, estaba de volta en Vigo por mor das vacacións escolares, este feito vai provocar que sexa obrigatoriamente incorporado ao exército franquista e como consecuencia dos combates ferido na fronte norte por dúas balas, unha delas preto do cerebro, o que lle produciría de xeito permanente a súa xordeira. Unha vez que foi licenciado, en 1941, deu cabo os seus estudos e obtivo o título de profesor de Debuxo, profesión que exercería, primeiro, en Madrid e máis tarde, dende 1954 en Vigo, na Escola de Artes e Oficios da rúa García Barbón, onde deixou unha importante impronta en varias xeracións viguesas
