Todo aquel que coleccione algunha cousa, a que sexa, sabe ben que esa é unha paixón compulsiva e enfermiza, xeradora de grandes ledicias e tamén de desgustos sen conto. En primeiro lugar, está, que dúbida cabe, o gozo polo obxecto adquirido, tamén o innegábel orgullo da posesión. Pero a esa suma hai que restarlle a cada paso a anguria da perda ou do fracaso desa operación ansiada e finalmente frustrada, por non falar xa da desafortunada compra ou da depreciación de valor. E a esas dificultades, non pequenas, sumaranse as que veñen implícitas no propio feito de organizar e gardar o atesourado (procurando unha sé, unha estrutura, unha seguridade futura, etc.). Mais entre os haberes de todo coleccionista atópase tamén este do que imos falar hoxe: o de amosar, orgulloso, os tesouros: velaí locen, despregados e ordenados, os froitos de tantos desvelos e sacrificios, persoais e económicos.

Certo é que nestes tempos de crise amosar unha colección particular semella, en xeral, unha boa opción para programar en centros de arte e museos, porque así a institución artística conta cun acervo de obras de doado acceso, porque todas as pezas conteñen un mesmo asunto e proceden dun mesmo lugar e porque iso abarata intelectual e economicamente a mostra. Fronte a esas exposicións de tese de complexo engarce e estudo, aquí o asunto é claro: o seu posuidor/a. E fronte ás múltiples procedencias das obras que encarecen até o infinito a produción dunha mostra, aquí todas se atapan nun mesmo lugar: a casa ou a fundación do propietario/a. É claro, pois, que a dinámica organizativa para un museo ou centro de arte é menos complexa e gravosa con este tipo de mostras e, por outro lado, os coleccionistas "airean" a súa colección, fana coñecida e prestíxiana no establishment artístico, alén de xerarlles uns dividendos, ben sexa como pago polo empréstito ou ben mediante a alza na valoración desas pezas no mercado da arte. Daquela, non é extraño que haxa neste momento na carteleira expositiva peninsular dous centros, ao menos, que serven de escaparate a senllas coleccións. O CGAC e mais a Cidade Financeira do Santander en Madrid amosan dúas desas grandes coleccións internacionais, e o certo é que o público tamén sae gañando ao acceder a elas. Porque, en concreto, estas dúas coleccións resultan ben ilustrativas do status quo da arte mundial actual. No caso das pinturas que traen a España e Europa por primeira vez a familia Rubell (a súa fundación atópase radicada en Miami), vemos unha manchea de grandes lenzos que conectan case co espírito e a letra -por demais rexio e sacro- destas grandes e desertas salas da Fundación Santander. Nada que ver co espírito lúdico e exuberante que ollamos ao visitar a páxina web da colección www.rfc.museum, por exemplo no apartado dedicado á arte norteamericana.

No caso da Colección de Helga Alvear, tamén de gran prestixio e tamén cunha fundación propia creada en Cáceres (déramos cumprida información da nosa visita en estas páxinas), a exposición que lle dedica o CGAC opta por amosar, aquí si, todo tipo de disciplinas, formatos e temáticas para darnos unha idea máis cabal do espírito que anima á coleccionadora. Por certo, o titulo desta mostra semella entre pretensioso e inxenuo. Non son xenerosos tamén, por exemplo, os artistas? Ou as institucións públicas que axudan ao coleccionista a erguer un Centro? Ese é un detalle menor, desde logo, porque nada obstrúe o pracer dese percorrido entre obras e autorías onde non será difícil que cada visitante poda atopar unha peza que o conmova ou interpele.