Alta fidelidade

Unha das cousas que máis me fascinan do fútbol é a paixón que prende coma unha chispa. Convértese en labarada e acaba sendo incendio. Non me importa confesar que adoito sentir un chisco de envexa cando vexo seareiros desaforados celebrando un gol, as celebracións grandilocuentes das vitorias, a emoción tan grande que provoca o feito de que o teu equipo brille. Velaí a marabilla, esa capacidade do fútbol de conectar dunha maneira visceral. Volvín ser testemuña deste desenfreo o mércores, cando Hugo Álvarez foi proclamado heroe, príncipe, emperador e todo un catálogo de títulos honoríficos, e as redes eran invadidas por mensaxes de auténtico amor polo equipo. “Puro Celta”, “o Celta non é apto para cardiópatas”, “Orgullo de canteira”, ou unha que me conmoveu: “Avó, dende onde esteas, grazas por deixarme a mellor herdanza posible. Ser do Celta! O Celta é a nosa vida”. Hai algo precioso en todo isto, porque non é só celebrar unha vitoria, é abrirse ao feito da emoción e implicarse coas vísceras co teu equipo. Unha entrega que tamén demostraron de novo, como en tantas ocasións, as seareiras e seareiros do Deportivo, cantando loanzas cunha felicidade contaxiosa, abarrotando as rúas de forza, independentemente da categoría onde compitan. E aquí non hai complexos de ningunha clase: se hai que chorar por unha derrota crucial, chórase a mares. Se o que corresponde é cabrearse, a grada convértese en dragón e vomita rabia. É neste punto onde eu sempre reflexiono sobre ese exercicio tan marabilloso de liberación, de transformarse en cadea de apoio, ou de crítica, ou de abrazo colectivo. A afección funciona coma unha masa de alta fidelidade. O único que non se perdoa é a traizón. E tamén hai nisto unha aprendizaxe valiosa, porque no fútbol ninguén se conforma coa mediocridade nin con funcionar a punto de gas. Non se acepta nada por debaixo da explosión. Isto, extrapolado á vida alén do fútbol, significa o inconformismo construtivo como maneira de aspirar sempre ao máximo que poidas lograr. Non é fácil levar á práctica este exercicio, pero creo que o fútbol é, nese sentido, un excelente modelo para entender que é posible agarrar a vida polas entrañas e tomar a decisión de sacarlle o mellor partido. A presentación d’As Celtas fíxome dar un chouto de alegría. Desde a escolla do nome (non é só o Celta Feminino, é un equipo con identidade propia, que reconstrúe a denominación para facela propia), ata o feito de que os celestes poñan a funcionar o seu proxecto feminino, que Marián Mouriño presentou nun emotivo evento na Madroa, ao que acudiron máis de dúas mil persoas, explicando que, para ela, falar do equipo de fútbol feminino do Celta significaba falar dun soño cumprido, do último elo que faltaba para completar o club. Un fito que chega xusto despois do centenario. Eses cen anos operan aquí cun peso simbólico. Todo isto lévame ás escolas, lugar onde todo comeza. Será este o principio do final da era das nenas relegadas ás marxes dalgúns patios porque o fútbol ocupa todo o espazo e ninguén pon límites mentres voan golpes de balón? Mais isto ten unha dobre volta. Adoito pensar tamén neses nenos que practican outros deportes ou que, simplemente, prefiren merendar tranquilamente sen barullo, ou que non lles gusta o fútbol, asunto que non é menor. Aproveito estas liñas para expresar que considero que a democracia nos recreos significa que todas as nenas e nenos gocen do dereito a ocupar o centro do patio sen que os atropele un alumno que corre para xutar. Como atopar o equilibrio entre unha cousa e a outra? Pois, como con todo, con observación, mesura e pedagoxía.