A noticia procede das mesmas páxinas deste moi venerable rotativo. E si que se trataría dunha información decisiva toda vez que, segundo os máis reputados expertos na cousa pandémica, o limiar da inmunidade comunitaria –iso que algúns denominan asemade como “inmunidade de rabaño”– vén estar situado nun 60-70% do conxunto da poboación. Mais velaí que, xa desde os titulares da nova, se nos veña aclarar que, en realidade, se trata apenas dunha percepción, dun latexo..., dun pálpito (“i palpiti, i palpiti sentir/confondere i mei coi suoi sospir...”, que canta Nemorino en “L’elisir d’amore”) e non dunha evidencia que poidan constatar as sólidas páxinas de “The Lancet”. Así e todo, os datos son os datos: eis, daquela, que un 66% dos nosos concidadáns, inqueridos aos efectos, consideraron/consideramos en máis dunha ocasión teren/termos contraído o temido, e temible, Covid-19. O que é máis, e sempre de acordo coa referida enquisa, un 43% dos entrevistados asegura que deixa de respirar cando escoita a alguén tusir próximo; ao tempo, case un 30% vai cambiar de beirarrúa de contado. Traducido: que,coido que non fai falta que os vaia convencer a Vdes: para alén de alarmadísimos, si que estamos moi, pero que moi maliños.
De acordo con diversas estimacións socio-médicas, entre un 15-20% dos que nos rodean –e/ou nós mesmos– xa veñen/vimos resultar habitualmente hipocondríacos. Medo ao cancro, ao alzhéimer, a multiinfartos e procelosas septicemias..., pero así mesmo terrores e cagarrías perante doutras fobias, zunas, noxos e aversións varias; de certo, a listaxe dos pánicos –de acordo con aquel célebre meigo xudeu-austríaco ( o tal D. Sigmundo, claro é), a hipocondría resulta ser un namoramento da propia doenza– devén inacabable: “doutor, doutor!, penso que collín o moquillo!, axúdeme, por favor!” “Pero, home, como pode coidar Vde. semellante cousa? É que acaso non sabe que o moquillo é unha enfermidade que afecta aos cans, pero non ás persoas?” “Pois por iso mesmo, doutor! Non quero morrer como un can!”. Se me permiten os, sempre moi amables, lectores a pequena presunción, talvez caiba considerar que semellante diálogo –en calquera caso, vaia aquí xa o copyright– ben podería formar parte, se cadra, dalgún dos filmes asinados por Mr. Woody Allen. De todos os xeitos, non só o cineasta norteamericano, tamén outras moitas personaxes famosas nos diferentes eidos padeceron, ou padecen, de temores ben curiosos: así, asegura certa lenda que Marcel Proust consideraba cada amañecer que ía vivir a derradeira xornada da súa vida. Da súa parte, Andy Warhol –para alén de afirmar e reafirmar que lle caía a esgalla o, ben abundante, cabelo– ía desde as inexplicables, e inexplicadas, alteracións na pel deica os mil e un tumores cerebrais, pasando por unha ducia de mutacións da sida. De acordo coas súas propias confesións, as carnes incorruptibles de Penélope Cruz non só viven en permanente fobia diante das viaxes aéreas senón que a súa dona se considera en perigo de contraer xarampelos extraños, ser incapaz de respirar ou de sufrir mesmo unha inhabilitante amnesia. En fin, nada máis e nada menos que todo un Charles Darwin estaba obsesionado non só con (supostas) dores de cabeza senón co tamaño do seu nariz, teimosía á que me permito engadir estoutra: cada mañá, logo de erguerse da cama, e antes de saír á rua, o autor de “A orixe das especies” ía comprobar que ningún saurópodo, braquiosáurido... ou ceraptosio andase a obstruírlle a porta da casa.
Así as cousas, e volvendo un momento a información de FARO, tal parece que ata un 33% daqueles que responderon ás preguntas formuladas no inquérito declaran, tamén que, unha vez rematada a pandemia, continuarán a non daren bicos nin estreitaren as mans alleas. Dependendo de quen se trate, non estaría mal que, en efecto, persistisen en semellante teima. Pero, vaia, no lado amable, o 100% acepta que a crise si que lles serviu, e serve, para estaren máis atentos á familia e aos amigos, para retomaren a lectura e, paradoxo dos paradoxos, levaren “unha vida máis saudable”, iougur desnatado, peixe sen anisakis, auga baixa en minerais e sexo on ice, nada de excitantes, por favor!
O 17 de febreiro de 1763, e logo dunha representación de “O enfermo imaxinario”, viña falecer o creador da obra, e principal protagonista da mesma, Jean-Baptiste Poquelin. Corrían daquela –e cando non?– malos tempos para o teatro, considerado unha actividade inmoral, e non houbo un crego que lle fose administrar a extremaución. Claro que, ben pensado, Monsieur Molière non a precisaba para nada: ao cabo, e como nos advirte o papa Francisco, quen precisa dun placebo cando é dono da vacina para entrar na Gloria de seu?
