Sen dúbida que han de ser moitos -senón aínda todos- de entre os, sempre moi amables, lectores destas liñas semanais, aqueles que se veñan preguntar iso mesmo que, doutra parte, tamén se demanda este cronista cada mañá e/ou cada noite: é cando será, daquela, que vaia escampar? No día e hora no que compoño as presentes liñas, tal semella que, por fin, asome algunha raiola polo horizonte; asevera, asemade, o vello adaxio castelán que "atardeceres de arreboles, amaneceres de soles". Oxalá que así sexa, pois! No entanto, e buscando poñer un pouco de "por favor" e melaza nesta columna -e saiban disimular Vdes. se non deveño capaz de atinxir semellante obxectivo-, déanme licenza, por favor, para relatarlles un pequeno conto do que gustan ben os Wallabies: isto é, unha "short story made in Australia."
A ver: a Commonwealth of Australia -tal vén ser o nome oficial daquel país- conta cunha extensión de 7.741 220 km2, poboados por un total de algo máis de 25 millóns de persoas. Para que poidan Vdes. levar a cabo a oportuna comparación, lembremos que España e Galiza presentan, respectivamente, 509.944 e 29.575 km2; no tocante ao número de habitantes vimos ser -de novo, respectivamente- 47.600.000 e 2.708.000 os que por estes pagos andamos. Pois ben; desde Sidney -a cidade máis populosa, situada ao sur da costa leste- deica Alice Springs, no medio e medio da illa-continente, exténdese un dos percorridos en camiño de ferrro máis longos do mundo: máis de 3000km de percorrido, daquela, boa parte deles a bordo dos míticos "Indian Pacific" e "The Ghan" -este último continúa aínda deica Darwin, no Territorio do Norte. Mais di así, xa, o conto:
"Desculpe unha pregunta, por favor" -a protagonista do mesmo diríxese ao revisor do tren-. "É que, cando partimos de Sidney, dixéronnos que tardaríamos catro días en chegar a Alice Springs. Pero hoxe xa van seis, e non se ve esa cidade por ningures". "Tranquila, señora -responde o revisor- Mañá mesmo estaremos alí sen falta, perda cuidado".
Mais trancorren un, dous... tres días desde semellante diálogo e a nosa protagonista volve inquerir: "Señor revisor: díxome vostede, na nosa última conversa, que chegaríamos a Alice Springs en... Pero é o caso de que pasou ese tempo, e aínda tres xornadas máis, e non arribamos ao noso destino. Por favor, repito: dígame cando é que imos chegar aló."
Un tanto contrariado -pero fiel, ao cabo, ás súas obrigas profesionais- o revisor respóndelle amodo: "Mire, señora; hoxe...; hoxe é xoves, non si? Pois nada; estaremos en Alice Springs dentro dunha semana." "De veras que será dese xeito?" -retruca, desconfiada, a muller- "Señora! É que dubida Vde. de min e mais da nosa compañía férrea? Pois teña por certo que si: estaremos, desde logo, en Alice Springs o próximo xoves!"
E chega, en efecto, a data sinalada... pero o convoi non alcanza Alice Springs, nin os penedos sagrados de Uluru/Ayers Rock se elevan sobre a terra desértica por ningures. Desesperada, a protagonista do relato aborda de novo o revisor: "Hoxe é xoves... e nada de nada, tampouco! Esíxolle que me asegure, dunha vez por todas, cando chegaremos realmente a Alice Springs! "Señora! -responde, moi incómodo, o seu interlocutor-. "Chegaremos a Alice Springs..., e eu que sei cando habemos de chegar aló! Chegaremos... un día destes! Ademais, por que demos ten Vde. tanta présa?" .
"É que non é por min -explica a muller, a un paso de ceibar dúas bágoas polas meixelas- senón por..." --e sinálalle, entón, o seu evidente embarazo-. "Señora!" -volve á carga o revisor- "Como se lle pasou pola cabeza a Vde. subir neste tren, cara a Alice Springs, estando, como está, en semellante estado!?" ". É que cando subin a el -acláralle ela, compunxida-, eu aínda non quedara embarazada, señor revisor".
Chegados a esta altura, o cronista ten que facer constar que o relato wallabie contén aínda un pequeno aditamento apócrifo. Segundo consta no mesmo, a protagonista da "short story" australiana si que arribou, ao cabo, a Alice Springs. O que é máis: deu alí mesmo luz, de forma feliz, a un moi san rapazolo ao que lle puxo de nome Darel -que significa, seica, "ceo azul" na lingua dos aborixes do lugar-; na versión feminina, a rapariga foise chamar Antara, que quere dicir "doce melodía". En calquera caso, explica aínda o engadido, o pai do cativo/a non veu ser o revisor do tren. E é que, por moito que o cantasen os Shocking Blue -xa saben: "Never marry a railrodad man" ("Non cases nunca cun ferroviario")-, os do camiño de ferro si que veñen resultar moi boa xente. Como fillo e sobriño deles, este cronista pode dar cumprida fe de tal.
E non se apuren: a pesar de todos os pesares, malia todos os pesadelos, digan o que digan... palabra de que tamén nós seremos quen de atinxir a nosa Alice Springs!
