Moitos queriamos ver a pintura de María Coira na espiral ascendente do Guggenheim de Nova York, que mesmo semella o seu lugar propio de residencia. Ou nas partes contemporáneas do Serralbes ou, se non, tamén con Siza Vieira, no Centro de Arte Contemporánea de Compostela.

Demasiada albura. Alguén nos dí iso, coma Leopoldo Nóvoa, por todos e por sempre. Para coller as súas obras, María Coira, esta a preferir estancias en apariencia inimigas. Concedamos que diferentes. Lugares de pedra vella portadora dun tempo u outro e distante, poboado de pantasmas. Un día foi o Museu das Peregrinacións. Hoxe hospeda a obra de María Coira o castelete de Santa Cruz, Oleiros. Nun interior coma o da Torre de Londres están estes días os cadros de María Coira pendurados e desafiando as sombras do pasado.

Sombras hostís. Ou víctimas amadas, coma é o caso do ectoplasma do pintor De Miguel Moratinos que dentro destes muros foi torturado e deles sacado para que o sacrificasen coas luces do mencer. Coira, hoxe xa non Montenegro, expón no castelo de Santa Cruz diversas estorias que conflúen nun mesmo relato. Relato, como dicían un poeta alemán e outro galego, "sen palabras". En María é sen figuración mais con estoria íntima e referida a outras mil e unha noites e días e padecementos e éxtases. De todos os artistas vivos que eu coñeza, María Coira é a que me resulta máis lonxana e, ao mesmo tempo, máis á beira. Ninguén entra no seu mundo coñecendo pistas e consignas coma as que deixa o cigano errante nas cortizas das árbores para descifraren outros nómadas. Non, ela pode decer, co romance castelán enigmático: "Yo no digo mi canción/sino a quien conmigo va". Tres pólas principais se esgallan na exposición de María Coira que, de algún xeito, se encontra prisioneira provisional dentro dos muros do castelo de Santa Cruz, Oleiros. A cantata dos brancos con textura e linguaxe en relevo que pon trazas, e mesmo, enganos, ao infinito. Unha serie dotada de recursos de contradicción interna, sumamente inquietadora. Outro apartado de natureza épica que parece asumir, con orgullo, a constitución, con elementos externos e contradictorios, dunha identidade que é a de acó ou sexa nós. Quen queira mirar un tesouro maior da máxia plástica do noso tempo ten que arriscar a súa integridade cruzando sobre o perigoso pasadizo entre dous mundos que é o que hoxe une o castelo de Santa Cruz coa costa.