Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

EL RINCÓN QUE MARCÓ A...
Antón Reixa Artista

Calvario y Coia, contestación y punk

Antón Reixa recuerda su juventud vinculada a los barrios de la ciudad donde vivió y se forjó como artista polifacético, valiente e irreverente

Antón Reixa, en la peatonalde O Calvario, lugar donde nació. Fotos: Marta G. Brea / Cedidas

Hay una etapa crucial para entender el desarrollo de la vida profesional de Antón Reixa (Vigo, 1957). Se trata de su paso por el Instituto Santa Irene. Allí sería uno de los primeros profesores de Lingua Galega e Literatura, pero antes tuvo como profesor de Lengua y Literatura a Xosé Luís Méndez Ferrín: “Foi determinante para min. O decurso da miña vida tería sido diferente se non o tivese coñecido con dezaoito anos. Aprendeume literatura, pero non só iso. Introducinme no galeguismo político, pero tamén accedín á literatura moderna de Kafka ou Joyce. Abriume os ollos cara unha modernidade que facía posible convivir cunha cultura universal dende Galicia”. Y es que Ferrín impartía clases voluntarias de lengua gallega los sábados por las mañanas y Reixa era uno de sus discentes habituales. “É un gran conversador. Podes falar con el de Otero Pedrayo ou de Lou Reed. Sabe de todo”, bromea.

Antón Reixa, con 13 años, 
en una de las fotos más 
antiguas que conserva.

Antón Reixa, con 13 años, en una de las fotos más antiguas que conserva.

Aquel despertar de su conciencia política y su sensibilidad artística brota en O Calvario, el barrio donde nació, y florece en Coia, adonde se muda con veintidós años: “Dende a fiestra do edificio onde vivía, vía hortas, leiras e ata vacas pastando. Pero tamén a avenida da Florida e o estadio de Balaídos. Esa mirada de contraste entre o urbano e o rural é moi paradigmática do que eu penso que é Galicia: esa non continuidade entre a cidade e o campo”.

Reixa, junto al pionero del 
cine gallego, Chano Piñeiro, 
durante un rodaje.

Reixa, junto al pionero del cine gallego, Chano Piñeiro, durante un rodaje.

Rompente y la vanguardia

Con apenas dieciocho años forma Rompente, Grupo de Comunicación Poética, junto a Alberto Avendaño e Manuel M. Romón. Un colectivo vanguardista que entendía que la poesía debía ir más allá del papel y con el que intervenían en todo tipo de espacios urbanos, inexplorados hasta entonces en Galicia: “Fixemos unha poesía que estaba moi pegada ao territorio. Vangardista e que non recollía os tópicos ruralistas da poesía galega anterior”. Las huelgas del naval en Vigo entre los setenta y los ochenta los marcan de una forma indeleble. “Entendiamos que a poesía tiña que estar en escena. Logo, cos anos, aprendimos que aquilo que faciamos chamábase performance”, recuerda. “Estabamos sempre no universo local. Eramos uns poetas de Vigo e moi de Vigo”, añade.

“Fixemos unha poesía que estaba moi pegada ao territorio. Vangardista e que non recollía os tópicos ruralistas da poesía galega anterior”

decoration

En aquella altura, la ciudad no tenía estructuras adecuadas para la creación cultural: “Había que inventalas. Actuabamos nos propios institutos. O momento non era o ideal para facer cousas deste estilo, pero, se cadra, iso animábanos máis a facelas. Tiñamos un sentido de contestación cara aquela adversidade. Un afán de conquista de espazos culturais”.

Casi de manera simultánea, Reixa funda Os Resentidos junto Alberto Torrado, Javier Soto, Xabier Devesa y Rubén Losada. Primero ensayaron en el piso de Reixa en Coia y luego se fueron de nuevo para O Calvario a compartir sala con sus amigos de Siniestro Total: allí se reencontró con los espacios de su infancia. “Como con Rompente, Os Resentidos naceu sen ningunha pretensión de continuidade nin de profesionalismo. E, mira, no último ano volvimos a estar activos”, argumenta.

El estado de la cultura

Reixa es optimista a propósito del diagnóstico de la cultura en la ciudad: “Vigo, como Galicia, vive un momento de creación cultural de moitísimas singularidades que quizáis non fan nada colectivo pero que conforman unha explosión cultural”. Un estallido que el artista considera de una calidad técnica “moito mellor” que la de su época. Las condiciones materiales también lo son: “Nós somos fillos dunha época na que, primeiro, tiñamos a rabia de contestar a un pasado inmediato que nos quixera anular e, logo, a cultura punk na que está mal visto o virtuosismo”.

Reixa es optimista a propósito del diagnóstico de la cultura en la ciudad: “Vigo, como Galicia, vive un momento de creación cultural de moitísimas singularidades que quizáis non fan nada colectivo pero que conforman unha explosión cultural”

Dice estar maravillado por la gran cantidad de propuestas artísticas en Vigo y, en general, en toda Galicia: “É unha cousa curiosa. O propio mercado galego non é o suficientemente grande para coller todas as iniciativas. Teñen que buscar a vida fóra do territorio. Tamén poderían darse recursos públicos que propiciaran que toda esa creatividade se coñecese completamente en Galicia” . Y añade: “Creo que, neste momento, a cultura en Vigo e Galicia vai por diante da propia sociedade institucional. Do propio 'establishment'. Iso é unha alegría”.

Compartir el artículo

stats