Os puntos do impacto, de Álex Mene, foi recoñecido co XXIV Premio de Poesía do Concello de Carral, no ano 2021, e constitúe o primeiro libro de poesía do autor vigués que xa ten publicado outras obras de narración. O tempo e os efectos do seu transcurso son o motivo fundamental deste libro, que se desenvolve cun tratamento preciso da lingua poñendo en valor toda a súa polisemia. A través dunha estrutura tricéfala, a voz poética condúcenos por distintos estadios vitais e sensacións, mentres eses puntos do impacto son os propios poemas como marcas dos medos máis indescifrables, marcas dun existencialismo que nós mesmos xeramos. Cómpre destacar, non obstante, a beleza plástica que percorre todo o texto e que, seguramente, teña que ver coa formación artística do autor: “Acatando ordes que atravesan o tempo,/sen tatexo ningún,/incho o torso laminado de lousa/e afiánzome no pedestal de sílex”.
Na primeira parte, “Teoría do conflito”, exponse o escenario que transita a voz poética. Un universo que esmorece continuamente, que se deforma expresionista: “A luz confundíase/e rebotaba/enganada polas arestas do centeo/e no ar había grandes bocas feitas con grans de millo”. Unha sorte de labirinto ou unha arañeira distópica descrito con crueza e caracterizado por un eterno retorno; non se fala dunha destrución total, senón que sempre se volve construír sobre o que fora devastado, incidindo no ambiente asfixiante.
Xa na segunda parte, “As fisuras da estratexia”, concrétanse os puntos do impacto, os pasos propios polo transcorrer do tempo: “Irei pasando polas fases dunha estatua/até que o lento transcorrer mude o meu rostro céreo”. Por último, en “A travesía do corpo”, a voz poética aparece espida de vez, rendida, ante o irremediable. Desvélase a chegada a un novo momento vital ou quizais se produza unha fuxida espavorecida cara a adiante. É o ser humano fronte ao estrañamento: o mesmo lugar, o mesmo rostro, o mesmo corpo e tan distinto e tan alleo a si mesmo.
