As aras de granito labradas teñen un tamaño que varía entre os 30 centímetros e máis de metro e medio. O paso do tempo no castro experimentou avatares, loitas e algún cambio de emprazamento polas ladeiras, aínda que se prolongou de forma continuada desde a Idade de Bronce. No alto do Monte Facho os arqueólogos José Suárez e Thomas Schattner descubriron o santuario de peregrinación máis antigo de Galicia, aínda que o xacemento xa era coñecido polos estudosos desde os anos 60, cando investigadores do sur de Galicia como Fermín Bouza Brey ou Xosé María Álvarez Blázquez, ou membros da familia Massó, emprenderon a exploración desta e outras zonas circundantes de Vigo e a súa comarca. Por esa época, José Suárez Mariño, xunto a Enrique Massó, atoparan pezas relacionadas co xacemento que foron depositadas nos museos Quiñones de León e de Pontevedra.
O Facho levántase a uns 157 metros sobre o nivel do mar e hoxe segue sendo un lugar senlleiro, onde o sol cae cada día sobre o mar e apágase a terra, como crían os castrexos, para volver brillar ao día seguinte. No cume existe outra construción singular aínda que non relacionada con Berobreo. É unha das garitas de vixilancia que, durante o século XVIII, se instalaron en lugares estratéxicos da costa galega.
