Diego Alfonsín, (Tui, 1980) autor dunha novela breve e dun libro de relatos en castelán, debuta na narrativa galega con outra novela curta que se fixo ganadora do Premio Lueiro Rei do ano 2017. Unha novela que forma parte dese pulo innovador que algún autores lle están a imprimir á narrativa galega, se ben de xeito minoritario. Un narrador que desbota as estratexias canónicas e ergue a súa narración a base de teselas narrativas cosidas mediante puntos de fío, frecuentemente inapreciables, mais que farán que o lector perciba un texto unitario con forma de novela.
Unha boa mostra desta forma de narrar é Non o saben as estrelas. Nun hostel dunha cidade europea calquera, un protagonista innominado narra as súas experiencias e as relacións que ten con xente nova e viaxeira que se hospeda no mesmo albergue. Algúns con vocación de continuidade, outros soamente viaxeiros que se esvaecen tras unha noite. Co paso do tempo, o protagonista vaia recoñecendo os habituais do hostel, os que foron quedando sen saber as datas das súas partidas deste hostal que semella por veces un hangar abandonado, un lugar de tránsito, no que o narrador está a coñecer nova xente e mesmo as súas aventuras e relacións íntimas. Estes habituais do lugar forman un puzle de pezas vitais, cada un coas súas teimas, aventuras e arroutadas e dalgún xeito compleméntanse entre si: Castro, un rapaz de Florida que fala con fervor do territorio mítico dos seus devanceiros; Natsuki, coa que se entende por xestos e que chega a súa cama despois dunha bebedela; Carla que toca o violonchelo nas rúas e lle fala de Giuseppe Verdi agonizante, do seu funeral, mentres soa o coro dos escravos de Nabucco; Antonio que escribe nun garaxe glacial lisboeta e semella falar desde un soño; Armando, o irlandés? seres que semellan evaporarse entre as sombras ou mesmo son sombras.
Non entanto, tamén o narrador protagonista achega algunhas secuencias, retallos da súa existencia, arroutadas dunha vida improvisada, na que non fixo outra cousa que camiñar. Está a buscar de que escribir pero case nunca encontra, é contratado como gigoló para ter encontros con mulleres, para lle ler a unha anciá de noventa anos?
Novela curta, moi condensada, profundamente simbólica, de seres que se encontran, mesmo se aman e desaparecen como descoñecidos. A vida como tránsito, impermanencia, cambio, precariedade, temporalidade. Unha transitoriedade, porén, das existencias humanas moi afastada das concepcións medievais e renacentistas, unha constante no pensamento relixioso, filosófico e literario. O hostel é o continuo ir e vir dos que se acollen no mesmo; viven certamente o presente sen pensar no futuro nin na finitude e na continxencia, mais son vidas sempre a correr sen posible detención. Unha acerta metáfora do noso tempo, representada por esas folerpas ou fogueiras da vida de cada viaxeiro, e asemade polas súas relacións, case que sempre contrapostas cos outros viaxeiros. Que permanecerá do que foi no hostal ou se a súa mínima presenza desaparecerá empurrada polo ir e vir incesante doutros viaxeiros? é a pregunta que se fai o protagonista nas páxinas finais
O autor constrúe a historia cimentándoa nunha estratexia narrativa que desafía os moldes canónicos. A súa proposta estéase en breves secuencias narrativas que nos achegan retrincos da vida de cada viaxeiro: as súas procuras de amor, de amizade, as súas melancolías, os seus devezos, que producen no lector a impresión dun amoado continuo. Un estilo de prosa que en boa medida hipnotiza o lector cun lirismo máis oculto que expreso, acércanos a estes seres que viven nunha realidade suspendida.
ALFONSÍN, Diego, Non o saben as estrelas, Ed. Xerais, Vigo, 2018, PVP. 14, 60 ?