Cando os anos pasen e chegue un tempo distinto (algo que, por máis que nos custe crer agora, sen dúbida sucederá), alguén virá e fará o balance completo dos danos. Sei que xa agora se fai, falar de niveis de contaxio, de taxas de saturación hospitalaria e, por suposto, de número de mortos. De moitos mortos. Pero nesa contabilidade á que eu me refiro, ademais, haberá un espazo reservado para outro tipo de asentos. Outras memorias, outros danos. Non sei, talvez sexa algo que non se poderá indicar en forma de cifras, de números, nin sequera de estatísticas. Pero estará aí. Quizais intanxible, quizais incuantificable. Pero, invisible, estará á vista de todos. E será algo grande...
Porque, cando todo isto pase, cando xa apenas lembremos todo isto como un mal soño do que, por descontado, sairemos sen levar nada aprendido, alguén virá para tomar nota de todas, de todas as emocións que tamén caeron. De todas as ilusións, inquedanzas e mesmo grandes esperanzas que, como edificios altos, un día viñeron abaixo mentres nós, desbordados no medio da rúa, non podíamos facer máis que observar, impotentes, a hecatombe emocional. Día tras día, contemplamos a caída das emocións. Dinamitadas pola constante exposición á desfeita, as nosas emocións rebentan por dentro para, como animais mortos, derramárense polo chan. Depresión? Por favor... O estraño sería non deprimirse.
Miren, por algunha razón que non alcanzo a comprender, na miña casa son fans de La Ruleta de la Suerte. Xa saben, ese programa de Antena 3 no que, días tras día, asistimos perplexos a unha constante hemorraxia de talento e capacidade intelectual, sendo conscientes os espectadores de que se os produtores da cadea puxesen un botijo a concursar o programa perdería toda a emoción: todos sabemos que o botijo sería moito máis capaz que calquera dos outros dous concursantes. E así un día tras outro. Perplexo, eu observo o espectáculo tentando que ninguén máis na sala de decate de que, en realidade, non fago outra cousa que rezar en silencio porque ningún deses concursantes acabe sendo o mestre dos meus fillos, o encargado de xestionar o seguro contra incendios do meu fogar ou, peor aínda, o tipo que responda o teléfono cando eu chame para avisar de que estou tendo un infarto. En fin, una mar de esperanza. Pero, nestes días últimos, deume por velo doutra maneira...
Porque a vida é fermosa, abofé. É unha sorte estar vivo, celebrar a existencia e mais a beleza das persoas, que, cadaquén ao seu xeito, todos somos boa xente. Pero, no fondo do meu corazón (que, aínda que pareza que non, se ben en obras tamén o teño), unha desesperanza nova foi tomando forma: se a falta de descubrir nada máis que unha letra, non somos capaces de ver cal é a palabra que se esconde nun panel no que se pode ler “SEÑOR, DAME PACIENCIA”, como pretendemos pensar que realmente imos sacar algo en claro de todo o que está sucedendo? De verdade queda alguén que aínda confíe na posibilidade de que sexamos quen de aprender algo, de poñer da nosa parte, de comprometernos realmente? De saír de todo isto convertidos en algo mellor? Eu non o creo...
E si, haberá quen me diga que si, non é? Pois, como dicía Súper Ratón, “No se vayan todavía, ¡aún hay más!”. Porque, para todos aqueles que non teñan bastante co concurso, logo del veñen os informativos. E daquela a emboscada emocional xa se transforma directamente en algo insoportable. Unha batalla abocada sen remedio á derrota.
Por unha banda está o bombardeo das cifras. Un día tras outro, os francotiradores informativos abren cos disparos nos contaxios, o avance na ocupación das UCIs, a tensión nos rostros dos sanitarios... E as baixas, claro. Non, as baixas non. Os mortos. As vítimas desta guerra, na que o inimigo avanza mentres nós... bailamos? Porque, xusto a continuación desas novas chegan aqueloutras, as que se ilustran con imaxes de terrazas ateigadas, cervexas ao sol, e casas cheas de xente, celebrando de centos en centos o seu dereito á liberdade para disfrazarse de zombis e vampiros... Canto me tarda en aparecer un novo William Wallace da Piolla, elevando o seu copazo ao ceo mentres berra aquilo de “Podrán quitarnos la vida de mi tío Paco, pero jamás nos quitarán... ¡la libertad de celebrar este Halloween de puta madre!” E entón, mentres na seguinte nova un montón de niños bien se dedican a prenderlle lume a contedores e saquear tendas de Lacoste (prendas, como todo o mundo sabe, de primeirísima necesidade en segundo que barrios altos), as miñas emocións esnaquízanse unhas contra outras nunha brutal colisión frontal. E xa non entendo nada... Mil millóns de novas advertíndonos do mal que están as cousas, sinalándonos o risco, o perigo da situación. A inminencia do colapso. E, xusto ao carón de todo isto, mil millóns de imaxes contrarias. De xente na rúa. De mozos sorrindo desde as fiestras das residencias universitarias nas que agora están confinados. De descerebrados prendéndolle lume a unha papeleira... E xa non entendo nada. Estamos tolos? Xordos, cegos? Ou... somos simplemente idiotas? Hai días en que, de súpeto, descúbrome a min mesmo preguntándolle á miña parella que é o que está sucedendo. “Pero daquela... que facemos? Morremos, ou non morremos?”
Vivimos en pleno bombardeo emocional. E cada día, a iso das tres e media, atópome facendo o reconto das baixas no meu corazón. Canta ilusión, cantas esperanzas, canto crédito perdemos hoxe. Cantas promesas se romperon, cantas veces pisamos o pedal de distorsión emocional, cantos cabalos de vida salvaxe deixaron de galopar polas nosas veas... E, abatido, baixo a cabeza. Cómo manter a ilusión, tan sequera a esperanza, nun país que a todas luces non aprende máis que a xogar a súas posibilidades na ruleta da sorte, disparando a tolas e xa sen comodíns? Lamento sentilo así pero, se este é o único xogo posible, a nosa única esperanza é que a agulla da ruleta se deteña no trianguliño da vacina. E, cando por fin chegue, será ela a que nos salve. Porque nós, por nós mesmos, marcharemos de aquí sen ter aprendido nada, e co crédito das nosas esperanzas por completo esgotado...
