Daquela ninguén podía pensar, nin os propios creadores da comedia, que esa operación ía ser un fraude deshonesto e fraudulento, máxime cando tiñan as garantías encantadoras do inminente director do Museo da Minería que sabía facer infinitas promesas e parecía ter máis acertos que “el oro del moro”.
Non sei quen foron os que enganaron a quen, porque de promesas conspicuas non sempre se poden sacar resultados dignos, pero sexa como fora o caso é que o “legado Hilgen”, selado mediante un claro “convenio de cesión”, similar a un “pacto de sangue”, foi para o paradisíaco Museo da Minería de Fontao onde estaría vixiado con alarmas sonoras e videocámaras de alta seguridade, durante a súa estancia quinquenal prorrogable, pero resulta que todo iso era como o can dormido do País das Delicias.
Non valeron para nada as alarmas, non vixiaron nada as cámaras, non fixeron nada os responsables, non corresponderon os políticos de turno, non se fixo nada con aquela seriedade que se prometeu ao principio e tanto foi así que á hora de recoller o “legado”, para voltalo ao seu destino verdadeiro, o Pazo de Liñares, atopámonos coa sorpresa de que faltaban máis de 50 mapas, formando varios lotes de máis de un metro de altura e que pesaban bastantes quilogramos. Eses mapas non se levaban escondidos nunha carpeta nin metidos debaixo dunha chaqueta, e iso hai que telo moi en conta para non crer esas patrañadas de perdas involuntarias.
¿A onde foron a parar eses mapas?
¿Porque ninguén sabe nada deses mapas e nin siquera hai rexistros en copias de seguridade das camaras de vixilancia?
Pois ben a conclusión é ben clara: isto hai que solucionalo e tócalle o turno aos responsables.
