Convertéronse no dúo de rock do momento en Galicia e deixan unha fonda pegada en cada escenario ao que se suben. As galegas Anxela Baltar e Violeta Mosquera forman Bala, unha das bandas máis prometedoras do panorama do rock e do metal a nivel nacional e mañá serán as encargadas de abrir o Barbeira Season Fest, que durante esta fin de semana vai celebrarse en Baiona.
Lucense de nacemento e pontevedresa de adopción, Violeta é a batería e vocalista do dúo e analiza como está sendo a súa volta aos grandes escenarios tras dous anos de pandemia, así como a presentación do seu novo traballo, "Maleza", por todo o alto.
-Non cabe dúbida de que 2022 é o ano do regreso da música aos grandes escenarios, aos festivais, como está vivindo Bala esta volta?
-Con moitísima ilusión e con mogollón de alegría, porque para todos foron difíciles os anos da pandemia, e poder voltar a ver grandes multitudes, grandes grupos, bandas que xiran, que antes non se podían ver como público e como música, volver a ver pogos, que a Bala lle dan moita vida, ter xente liándoa no concerto en primeira fila, a verdade é que está sendo unha pasada.
-Notaredes a diferenza, achégase outra calor.
-Totalmente, é que non ten nada que ver. O ano pasado pasámolo tocando para xente sentada, entón, a diferenza é considerable. É algo que percibes cando estás tocando e que tamén che dá pé a desfrutalo moito máis e a deixarte levar moitísimo máis.
-E Bala non é que sexa precisamente un grupo para ver e escoitar sentados…
-Si. Efectivamente, non é unha música para estar calmado (risas).
-Seguides inmersas coa presentación de “Maleza”, como está sendo o percorrido deste novo traballo, estades satisfeitas?
-Estamos súper contentas. A pandemia retrasou moitísimo a saída do disco, que estaba previsto para 2019, pero ao final non puido saír ata 2022, entón o ano pasado empezamos con cousiñas, pero foron actuacións moi puntuais, para xente sentada. Obviamente, tiñamos que dar eses concertos, porque sacar o disco e deixalo morrer aí era unha mágoa. A verdade é que nos gusta moito este traballo, así que este ano xa estamos con outras condicións e estamos presentándoo dende xullo nos festivais, porque tivemos que adaptarnos tamén á maternidade de Anxela, pero dende aí, estivemos tocando en festivais durante todas as fins de semana. Salvo en Zamora, Portugal e León, tocamos por toda Galicia.
Mañá remataremos a quenda dos festivais tocando no Barbeira, en Baiona, e logo xa iniciaremos a xira polas salas. Imos dar un concerto no Playa club, na Coruña, que vai ser algo distinto porque imos colaborar con Lúa Mosquetera, e logo xa iremos por salas a Tenerife, Sevilla, Madrid, Barcelona, etc, para achegarnos a estas cidades nas que non estaremos en festivais, pero nas que consideramos que temos que presentar o novo disco.
-É dicir, que as próximas datas para Bala veñen con perspectivas positivas.
-Si, seguimos a tope todas as fins de semana ata novembro. Aí pararemos un chisco, e logo comezaremos de novo a partir de xaneiro. Agora xa non vale parar.
-Como evolucionou Bala en "Maleza" con respecto ao anterior disco, "Lume"? Cales son as principais diferenzas que destacarías?
-Diría que "Maleza" é o noso traballo máis maduro, por así dicilo. Ao principio estabamos aterrando no que queriamos facer en "Lume" e "Maleza" si que xa foi máis encarado á consagración dese son Bala característico. Ten cousas novas, por exemplo, estivemos experimentando con harmonías vocais, que ata agora non faciamos; temos tamén colaboracións, que é algo que nos está gustando moito e que probablemente manteñamos en futuros traballos e, en canto a sons, cremos que está todo máis definido, achégase máis a esa idea mental que tiñamos nós dende un principio.
-Volvendo á cuestión dos festivais, hai pouco publicouse un estudo no que quedaba reflectida a gran diferenza entre grupos integrados por homes e os compostos por mulleres que teñen presenza no panorama musical. Vós estades rachando esa barreira, pero cales son as vosas impresións dende dentro?
-Non me gusta ser pesimista e sempre procuro lanzar mensaxes optimistas con respecto a esta cuestión. Cada vez hai máis mulleres tocando e facendo cousas, agora ben, a realidade é outra ben distinta, remítome a ese estudo marabilloso das Mulleres Galegas Ilustradas. A realidade é que seguimos sendo unha minoría total, a pesar de que se podería facer moito mellor, porque xa se está vendo que hai mulleres músicas e a pesar de que todos os anos se elaboran diretorios de bandas femininas, seguimos sendo as menos. O que quero dicir é que si hai ferramentas, pero o que creo eu que non hai é moita vontade. Pasa en todo tipo de festivais, independentemente do xénero musical, pero no rock si é así.
Isto é algo que sempre me gusta dicir, e é que a diferenza entre homes e mulleres na música non só se dá enriba do escenario, tamén acontece detrás e en todas as profesións relacionadas coa industria musical e cultural: dende técnicas de son, en produción, iluminación,... A súa presenza segue sendo minoritaria. Desgraciadamente, eu penso que queda aínda moito camiño por recorrer.
-Se cadra esta pregunta sería máis axeitada para Anxela, pero antes facías referencia a súa recente maternidade e a que o dúo tivo que adaptarse a esta nova realidade. En moitas traxectorias profesionais supón un punto de inflexión, vós como o estades vivindo?
-Pois a verdade que dun xeito moi doce. Agora imos aos concertos cun bebé (risas) e é moi bonito. Non creo que haxa máis atrancos que cos que se atopa calquera muller cando é nai en calquera profesión. No tema da conciliación segue sendo complicado, pero non por iso imos deixar o que nos gusta, tanto profesionalmente como familiarmente. Seguimos adiante con moito máis agarimo e con moitísima máis planificación, porque facer unha xira cun bebé implica que as cousas teñen que estar máis organizadas, a que hora se chega, as paradas técnicas para darlle de comer, as condicións... A Zamora por exemplo non a puidemos levar porque era plena ola de calor, pero é moi ilusionante e a min fixéronme madriña, así que eu estou moi contenta e a nai agradecida de que lle boten un cable.
-Bala ten un recoñecemento internacional e deixa pegada alá a onde vai, segue sorprendéndovos que vos recoñezan pola rúa ou xa o tedes máis normalizado?
-Segue sorprendendo, porque ao fin e ao cabo para nós o que facemos é algo tan natural e normal que ver como hai xente que nos toma como celebridades, pois é algo que nos resulta curioso, pero estamos moi agradecidas. É xenial que te recoñezan polo que fas, dá igual que sexas filósofo, músico ou o que sexas, está xenial e estamos moi agradecidas. Pero tamén é certo que é algo ao que non nos queremos acostumar, porque non nos gusta idolatrar e este rollo que agora se leva tanto de ser famoso a toda costa. Non é algo que nos interese en absoluto, o que nos interesa é a nosa música, pasalo guai e facer moito ruído. Que nos recoñezan foi algo colateral, nunca foi o obxectivo de Bala nin o vai a ser.