Velaí acabado de remodelar o barrio da Virxe do Camiño. Na nosa infancia aínda era de terra, ao seu carón pasaba aviado tren polo que hoxe é a rúa de Eduardo Pondal. Na entrada do barrio existiu unha caseta de arbitrios que era onde as leiteiras e as vendedoras de legumes pagaban as taxas para poder vender na cidade. Tiña unha ponte de pedra que o unía co Gorgullón e cando pasaba o tren asomabamos á varanda e o fume tirábanos para atrás. Era un barrio pequeno, pero era a nosa república independente e defendiámolo doutros máis grandes, se facía falta con pedras.

Tiña dúas tendas das de mercar ao fiado, a de Manolo e a de Arximiro, e dúas tabernas, O Enchufe e A Porcona, un cruceiro de pedra , un muíño de vento e catro puntos de luz, iso era todo, pero para nós era o millor barrio do mundo.

Só iamos ao centro en contadas ocasións, o Domingo de Ramos que era cando estreabamos a roupa de todo o ano, nas festas da Peregrina e na dos Maios. O barrio era o noso mundo e non precisabamos saír del. O noso espazo vital era a contorna do río dos Gafos cando aínda estaba descuberto, eran os baños no río na calor do verán, a despensa onde tiñamos todo o que precisabamos para facer os Maios, carrexabamos ramaxes de leña en nubes de po cando a fogueira polo San Xoán. O que hoxe é a praza da Constitución era o noso campo de xogos, cando saiamos das sesións de cine, o Gafos era o Amazonas nas pelis de Tarzán, o Colorado nas de indios e vaqueiros, ou o Nilo cos Dez Mandamentos. Cando aínda estaba a estación do tren carrexabamos o carbón que caía nas vías para as lareiras das casas do barrio na friaxe da invernía.

A encrucillada da Virxe do Camiño con Xosé Casal era a nosa Praza Maior, alí faciamos as fogueiras e os Maios. Cando viñan os monicrequeiros de Barriga Verde e as compañías de teatro ambulante, os servizos do bar do Enchufe facían de camerino, todos os veciños iamos coas cadeiras das casas.

Naquel tempo máis que un barrio era unha gran familia onde todos se coñecían e se axudaban. Un día tapáronnos o río, montamos no derradeiro tren que pasou polo barrio que ía ao futuro e, de súpeto, rematou a infancia.

Gústame como quedou a rúa, aínda que a min persoalmente gustaríame con mais árbores. Os peregrinos pasan, pero os veciños gustan de ter árbores ao seu carón, ver como van medrando como dan sombra no verán, como mudan de cor as follas no outono e como caen no inverno, e na primavera como aniñan nas ponlas os paxariños e escoitar o seu canto. As árbores humanizan as rúas. Pero como quedou téñeno que valorar os actuais veciños.

Alégrome de que o barrio onde pasei os mellores intres da vida, que sempre foi paso de peregrinos e leiteiras que nos ían deixando pousos de cultura e sabedoría prospere. Agora que con tristura non vivo nel, cando paso pecho os ollos e sinto o asubío do tren ao entrar na estación e o recendo da froita que roubabamos nas fincas. Os barrios son a nosa patria da infancia.