Francisco Sampedro ven de publicar Figuras da finitude, un libro denso, cheo de ideas e suxerencias, sobre a morte, abordada coma finitude da existencia humana e en canto conciencia desa finitude intimamente vinculada ao máximo grao de individuación.
A morte devén obxecto do discurso filosófico cando se amosa "como a miña morte" por iso afirma que "o discurso sobre a morte comporta todo un conxunto de claves individuais que fan imposíbel ofrecer unha luz que sirva para a totalidade dos existentes". E artella o libro a través de "figuras, xeito de imaxes que cobran a forma de intuicións sen contido".
Despois de expoñer as liñas fundamentais que percorren a historia do pensamento filosófico occidental sobre a morte estudia as diversas figuras da finitude que si, por unha banda, son absolutamente singulares, individuais, por outra, "cobran un sentido máis xenérico pois a todos afectan en maior ou menor medida". E así desfilan diante do lector "a contradicción non dialéctica" ("o acontecemento sen acontecemento" a negatividade ou alteridade absolutas). A continuación "a inmanencia da morte" bifurcada na liña da externalización absoluta (Epicuro) e na liña da morte internalizada, a morte coma certeza do límite. Especialmente brillantes son as páxinas sobre Heidegger (o posicionamento extremo da internalización da finitude) e Sartre (a morte coma puro feito e absoluta gratuidade).
A partir deses lugares comúns da ciencia biolóxica, o autor lévanos a considerar a insuficiencia da propia ciencia empírica. Ao abordar temas tan cheos de contido como o emerxentismo ou a finalidade, trasmítenos unha percepción profunda: o coñecemento científico require dun paso máis para saber que é a vida ou incluso o propio universo.
Moitísimo interese teñen as páxinas sobre a pulsión de morte na psicanálise e, nomeadamente, sobre o principio de individuación máxima distinguido nidiamente da posición heideggeriana. Finalmente reflexiona sobre o rol da "Alteridade", esoutro no que nos reflectimos e que se opón a nós, facéndonos fronte, figura da alteridade que cruza decisivamente todas as outras.
Segue fermosas páxinas encol do amor coma ponte sobre o abismo da finitude, a responsabilidade de custodia do vivente da memoria do desaparecido, a angustia diante da morte que agroma do temor a non ter vivido, a que non se despreguen as posibilidades do existente individual.
Nas consideracións últimas formula un a xeito de imperativo categórico "obra de tal modo que o que suceda queiras que se repita eternamente". Engade: "nós somos o que somos polo límite que é a morte", "A felicidade non é menos verdadeira porque teña fin", "vivir cada instante plenamente", "a eternidade consiste nisto, na nosa responsabilidade fronte ao presente, en cada momento, en cada instante, a felicidade reside no finito, saír da vida coma dun simposium despois de ter vivido coma inmortal.
Eu convido a todos a pensar neste libro cuxa lectura nos fai crecer, polos temas que trata que nos definen coma existentes, expostos con rigor e sinxeleza e tamén con estilo e emoción. A publicación do libro é un deses acontecementos que, decía Nietzsche, agachan a súa importancia con andar de pomba.
