"A perda de Xosé Neira Vilas prodúceme unha gran tristeza porque o coñecía desde pequena. Teño 21 anos e vivíamos porta con porta. Eu fun unha das primeiras socias que tivo a biblioteca da fundación e atesouro ducias de libros adicados". Sobre cómo era Neira Vilas no día a día, esta moza asegura que "tanto el como a súa dona Anisia eran persoas moi boas e cariñosas, e gustáballes sentirse como uns veciños máis. Lembro cómo chamaba sempre aos nenos máis pequenos da aldea para que acudisen á súa casa a recitar poesía".
