A cuestión é de Perogrullo -ou unha lapalissada, como lle din os nosos irmáns da outra beira do Miño--: en efecto, se unha cousa se pon a arder, iso é porque alguén e/ou algo lle meteu lume. Claro que, así mesmo, devén puro truísmo o feito de que se dita cousa se incendia, tal acontece porque resulta inflamable de seu. Xa que logo, se o país que habitamos se queima, vén ser porque alguén/algo se encarga de que así suceda; tan obvio como esoutra certidume de contarmos con materia, e tanta!, que se poida abrasar. Para alén de calquera ampulosidade: Galiza, agora mesmo, vén ser unha sorte de desmedido polvarín, depósito de municións ou santabárbara, como Vdes. lle queiran dicir.
Contamos con helicópteros, hidroavións, brigadas sobre o terreo e/ou helitransportadas...;dispoñemos dun ben amplo abano de medios terrestres e aéreos, mesmo daqueles máis sofisticados. Sen dúbida que o Sr. Alberto Núñez Feijóo e mais os membros do seu goberno non menten: son moitos os recursos que se empregan na loita contra os incendios. Todos eles, e máis que houbese, foron utilizados nos pasados días, e singularmente na tráxica xornada do 15/16 de outubro, coa mellor intencionada das estratexias.
Con certeza, asemade, que as forzas da orde pública e mais os xuíces acabarán por determinar quen veñen ser os verdadeiros responsables de prender os lumes e de aí darán a coñecer a existencia de tramas organizadas, de escuras mafias a alentaren/perpetraren a desfeita que padecemos. Iso, claro é, se é que non sucede que nos estamos a enfrentar coa maldade dunhas esquivas pantasmas pirómanas. Confiemos, pois, que a luz acabe por resplandecer.
Mais resultando perfectamente válida semellante panorámica, asumindo que se trata dunha catástrofe que non só nos abraia aos galegos -por máis que, desde logo, andemos instalados no peletón de cabeza-, acontece que se un pirómano busca calcinar, qué sei eu, vidro celular, fibrocementos... si que o vai ter moi pouco doado unha vez que falamos de materiais incombustíbles. Mais outra cousa ha de pasar se o seu obxectivo resulta ser un almacén de explosivos ou un arsenal. Infelizmente, e como quedou dito liñas atrás, vén ser esa segunda perspectiva a que nos toca aturar.
Nin falta fai que insista este, seu, cronista verbo de semellante circunstancia: biólogos, xeólogos..., científicos cualificados teñen alertado arredor de feitos tales como que a superficie de eucaliptos na nosa terra case duplica o previsto no plan forestal da Xunta. Segundo Medio Rural, no 2032 tal especie debería ocupar 245.000 hectáreas; pois ben, xa chegamos ás 425.000: xustamente, o dobre das que rexistrabamos por volta de 1986. En fin, coido que tampouco hai necesidade de reiterarmos que as árbores non poden deixar de comportarse como o que son; outra cousa é que, lonxe de constituíren un cultivo ou unha plantación, estamos a falar de verdadeiras masas monoespecíficas, ben lonxe da biodiversidade dun bosque. No tocante á fraxilidade diante do lume, tal parece que tampouco se poidan alimentar as incertezas.
Pero así e todo, e máis alá da desputa sobre eucaliptos si/non, o certo é que habitamos nun dos territorios peninsulares con maior proporción de terreos forestais (máis dun 65%). Con ben menos superficie nese ámbito que Extremadura, Aragón, Andalucía..., o volume total de biomasa vexetal galega devén ese mesmo que o que aporta Castela-León mentres que a nosa superficie agraria útil xorde como unha das máis baixas que se rexistran na Unión Europea (por mor da crise, reduciuse aínda en máis de 90.000 hectáreas). Da súa parte, o VAB agrario e pesqueiro apenas representa o 4,75% do total; canto ao número de empregos referidos ao sector primario, este tan só atinxe o 9,39%. Dito/escrito, daquela, ás bravas: para alén de sensibilidades ecolóxicas e mais das declaracións altisonantes... de veras sucede que interesan os nosos montes?
Non faltan as voces a clamalo: en realidade, as identidades dos incendiarios (ou dun número ben importante deles) resultan de dominio (case)público. Así pois, de tal resultar verdade, estamos a asistir a unha situación próxima daquela á que se viviu hai tempo co narcotráfico: eran moitos os que sabían del e eran moitos os que calaban. Ao cabo, trátase dunha sorte de "omertá" que só racha cando o incendio ameaza a propia vida: é dicir, tarde, demasiado tarde.
Sexa xa por causa da evolución da propia natureza e/ou pola incuria xeral, estamos a experimentar as consecuencias dun clima extremado. Non se trata daquela imprensentable apocalypse now coa que traficaba Al Gore, pero si dunha xeira na que fenómenos atmosféricos como o vivido recentemente deveñen cada vez menos inhabituais: a "treboada perfecta" deixou de aparentar un simple produto made in Hollywood para asentar no noso cotián.
Helicópteros, hidroavións, brigadas...: magníficos medios, certamente, pero sempre escasos cando o que se desata é a hecatombe. Agora ben; acontece que a destrución espallada pola terra galega non vén ser produto dun tsunami imprevisible, de que veña suceder -como no célebre film de J.A. Bayona--"o imposible". Porque está claro que se amontoamos máis e máis dinamita, máis e máis TNT, Goma-2, cloratita... e alguén/algo prende unha mecha, o lóxico é que o polvarín acabe por estourar.
Nalgunha canle televisiva imploraban un milagre -laico ou divino- na noite do 15/16 do mes pasado. Desgrazadamente a chuvia veu caer desoladoramente tarde.
