Falo, si, en por min, e nin debo de ter razón. Hai unha camada de poetas-educadores nos que se confonde tumultuosamente o que os ingleses chaman "modernism" coas formas avesas que agurgullan do subconsciente. Son Pimentel, Éluard, Eliott, Manuel Antonio, Elitis, Montale, Aleixandre, Quasimodo, Lorca e Pound, Ezra Pound. Destes, que naceron co século XX e souberon facerse cargo da súa Historia, xermolan outros máis novos cales poden ser Gamoneda, Cuña, Novo, Manuel, e o Semus Heaney que sabía diferenciar unha bomba do IRA dunha bomba de pozo.
Un deses que viñeron surfeando na segunda onda poética do século XX é Derek Walcott, de quen nos participan o falecemento. Derek Walcott procedía dunha illa mínima, Santa Lucía, de onda outras infinitesimais coma Granadinas, do xénero das caribeanas que conseguiron a independencia moito despois de que se emancipasen os fillos da xente da miña xeración.
Non seguiu Walcott a doutrina da negritude, hoxe en desuso, de Léopold Sédar Senghor, sempre garimosamente lembrado por nosoutros. Walcott deglutiu a tradición do "modern verse" inglés, e depurouna de ósos. De aqueles ósos que, nembargantes, seguían lastrando o poema nacional-radical de Heaney. E nun esforzo supremo, no que foi asistido pola ambición absoluta dos Cantos de Ezra Pound, Derek Walcott decidiu edificar algo totalizador que equivalese no noso tempo á Divina Comedia ou ao teatro completo de Shakespeare.
Con certeza, o pulo creativo e a intención de Walcott ao escribir Omeros só poden ser asociados ao "élan" e tensión que mantivo Eduardo Pondal durante toda a vida para serlle dado terminar Os Eoas. Ou sexa que Omeros, en termos comparatistas, só pode ser relacionado, aínda que a distancia, con Os Eoas do noso Bardo. Sendo o poeta defunto autor de libros poéticos saborosos e consoladores, Omeros é o cumio da súa obra poética.
Logo de escribir e publicar algo como Omeros un poeta ten forzosamente que deixar de o ser no resto da súa vida. Recordaba Luís G. Tosar que o PEN trouxera Derek Walcott a Galicia en ocasión do Día Mundial da Poesía, so o patrocinio da Unesco. Daquela saudamos a Derek Walcott, quen nos pareceu un cabaleiro agradábel e verticalizado, algo distante e certamente persuadido da propia grandeza, como di a lenda que Pondal foi. Non; non coido que Derek Walcott pretendese emular os poemas homéricos, con todo.
