"Vou ao mar achegando a orella unha cuncha" (Fermín Bouza, "El voto con botas")

Imprimindo un texto meu publicado no xornal, atopéi no fondo da páxina a triste nova do pasamento de Fermín Bouza Álvarez. Non me decatara da sua enfermidade terminal cando nun dos últimos blogs do seu "El voto con botas", falaba do seu paso pola UCI no que ficaba, tamén, segundo dicía, o PSOE. Parábola e certeza. De súpeto alumearon na miña mente lembranzas daquel mozo tan rubio, que asemellaba un faro de luz na costa lógobre de Compostela.

Descurría o ano 1968. O ano daquela revolta universitaria, teloneira do Maio 68 parisino. Aqueles feitos marcariano na súa vida, coma me marcóu a mín. Aínda que camiñamos por corredoiras distintas. En Madrid, convertiríase nun recoñecido profesor da Complutense. Un auténtico mestre da socioloxía política. Disciplina que manexaba con obxetividade no seu blog "El voto con botas" nun xornal dixital. Aquela columna, hoxe orfa, da que eu era ávido lector.

Foi quen de novelar aquel convulso ano compostelano coa sua obra "Memorias do diaño", publicada por Edicións do Rueiro, 1980. Gardo un exemplar nunha estantería da miña biblioteca. No rincón adicado ao esquecemento da miña penosa estadía en Compostela. Nembargantes, nobreza obriga. Meu recoñecemento a un grande escritor, coma, tamén, a súa nai, Doña Emilia, boticaria da Rúa do Villar, da que recibín un trato exquisito, cando a represión académica sobre mín era un feito. A outra represión levóu a Fermín a agocharse en Madrid, onde ficaría. Eu, coma diría Celso Emilio Ferreiro, "troquéi os lares patrios/ polos eidos alleos/ e percorrín o mundo coma un nómada/ compañeiro do vento e das estrelas".

Namentras él era un activista convencido do troco cara ao socialismo, eu era un escéptico, polo tanto, pouco activista. Meu escepticismo xa viña de tempo atrás, cando lendo a Paul Laforgue, viaxando polo noso país, este afirmara que Galicia era unha causa perdida para o socialismo. Fermín creía nunha Galicia ceibe, redimible, e eu tiña de certo que Galicia porfiaría en seguir sendo escrava do conservadurismo, do seu servilismo ao cacique. Outros daqueles líderes que se chamaban marxistas-leninistas acomodaronse no pesebre capitalista do felipismo. Somentes tivemos unha coincidencia. Ambolos dous naceramos no mesmo ano.

Tendo a mesma idade e ateigado, coma estou, de doenzas, teño o presentimento de que axiña o atoparei deitado na praia do mar da morte, escointando as voces mariñas dende unha cuncha, achegada a sua orella. Repousa na paz, Fermín, arrulado pola Berenguela.