Xustamente mentres na mañá deste domingo do Domund o Celta lle estaba a dar un bo repaso ó Dépor (cousa que lamento algo porque nalgún tempo fun fan do equipo de Arsenio), entraba eu pola porta dunha igrexa viguesa por aquilo de cumprir co precepto. Na curta andaina ata alí non me atopei cos tradicionais rapaces pedindo coas huchas na man unhas moediñas para o Domund, mais seguramente as habería no interior da igrexa, como así foi en forma de pequenos sobres destinados a tales efectos. Ah!, había tamén na entrada uns fermosos anuncios do Domund e por aquilo da miña curiosidade innata por ler calquera papel, pequeno ou grande, que se me poña por diante, lin o primeiro que albisquei ó entrar.
Por certo -e antes de continuar- viña eu meditando pola beirarrúa que me conducía á igrexa nunhas palabras que un día ou dous antes formulara un dos bispos galegos nun xornal do país a propósito do Domund deste ano. Laiábase alí o bo bispo de ter que se pór algo triste cando ó final da campaña do Domund lía os magros resultados do recadado na súa diocese e de que incluso había parroquias nas que nin sequera se facía a preceptiva colecta. Ten el toda a razón do mundo para se queixar. A min pasoume algo semellante, aínda que seguramente non tan grave. Só foi isto. No cartel oficial do Domund na entrada da igrexa figuraba este lema: "Sal da túa terra". En principio pensei que se trataba de simple propaganda do común e valioso condimento culinario, mais con raíces autóctonas no noso país. Pero non! Os incultos autores desa lema só querían dicir: "Sae da túa terra". Os que deberían "saír" da nosa terra, pois ben que contaminan, son eles!
