Manoel Antonio non tiña afición aos nomes de lugar e o único que aparece no seu libro ‘De catro a catro’ é o de Vigo. Pasou o centenario do manifesto ‘Máis alá!’ no que o de Rianxo mandou a lírica galega a cruzar “mares nunca dantes navegados”, como dixera Camões. E nós voltamos hoxe ao poema ‘Lecer’ no que o poeta escribe para o futuro: “Vigo está tan lonxe / que se desourentaron as cartas mariñas”.
Chegara Manoel Antonio á cidade, feita á súa medida, para nela seguir os estudos de Náutica. E aquí viviu, no 15-baixo do Paseo de Afonso, entre 1919 e 1923; teño entendido. Introduciuse en ambientes políticos e culturais de avanzada. Tratou con escritores e periodistas nos xornais que dinamizaban Vigo: Paz Andrade, Francisco Luís Bernárdez, Posada-Curros, Dieste e outros. Algúns deles foron odiados polas dereitas, e resultaron presos e asasinados na carnicería de 1936. Caso de Blanco Torres, Johan Carballeira e Manuel Lustres Rivas, quen merece recordación especial. Este derradeiro, figura estelar de FARO DE VIGO e colaborador de honra da mellor prensa galega, proporcionoulle a Manoel Antonio os contactos necesarios para se enrolar como agregado, e facer os días de navegación regulados, no veleiro Constantino Candeira, con base en Camposancos.
Ao mando deste barco ía o capitán Augusto Lustres Rivas, irmán do citado Manuel, a quen o poeta venerou e a quen o seu libro ‘De catro a catro’ (1928) está dedicado. Falouse de que Manuel Antonio e Augusto Lustres Rivas pasaron clandestinamente a Portugal os exemplares dunha obra da autoría de Bernardino Machado, quen fora deposto da presidencia da República veciña e se encontraba refuxiado en Galicia.
Moitos anos despois, Gonzalo R. Mourullo, que editara os seus libros de contos en Monterrey (Pi y Margall, Vigo), izou Manoel Antonio como bandeira dunha literatura galega renovada nos anos 50 do pasado século. Pero foi o ‘Silabario da Turbina’ (Vigo, 1978) a publicación que marca o triunfo definitivo de Manoel Antonio. Nel aparece confundidos en sarrabullo prodixioso textos de Nazim Hikmet, Reixa, Salvat-Papasseit, Alverto Avendaño, Georges Politzer, Camilo Valdeorras, Farruco Sexto Novás, M. Romón, Pasolini e...Manoel Antonio. Lembramos agora o poeta que colocou o nome de Vigo na órbita das mellores letras galegas de todos os tempos.