En 1967 pon en marcha o plan do vacún. Mantendo a filosofía autárquica do grupo, cáptase a agricultores con terras suficientes para proporcionar as forraxes necesarias para a alimentación do gando. A Acción Concertada de Gando Vacún do Ministerio de Agricultura axudou a financiar a compra de reses frisonas importadas, na súa gran maioría, de Estados Unidos e Canadá para pór en marcha as granxas. Ademais da creación dunha Central Leiteira en 1970, pretendían crear varios tipos de cooperativas:
a) En primeiro lugar, cooperativas familiares integradas por un pequeno número de granxeiros individuais que se dedicaban á produción de forraxes e leite, recuperando o vello sistema do mutualismo gandeiro para protexerse fronte a eventuais decesos de reses e compartir maquinaria e instalacións comúns (caso do centro de muxir).
b) Cooperativas comunitarias tamén dedicadas á produción de leite nas que os socios achegaban as terras e o capital inicial e o necesario para ampliacións futuras, pero se desentenden da xestión diaria das granxas que recaen nun encargado que dirixe aos asalariados necesarios.
c) Cooperativas de recriadores de becerras con granxas nas que cada socio mantén un número de reses en función das hectáreas dispoñibles para obter forraxe. As devanditas reses destinaríanse á produción de leite, de carne ou á reprodución segundo os casos.
d) Cooperativas de engorde de becerros inspiradas no sistema anterior pero destinadas unicamente ao matadoiro.
O plan vacún non deu os resultados esperados, pois en 1971 unicamente conseguiuse integrar a 2.700 vacas fronte ás 6.000 previstas. Entre as razóns principais estivo o tradicional minifundismo das explotacións galegas, o que facía que só campesiños acomodados e profesionais ou empresarios cuxa relación co campo era tanxencial puidesen dispor do capital suficiente para pór en marcha granxas dunha dimensión suficiente. Por iso, a produción de leite e derivados nunca ocupou un lugar relevante na facturación final das Cooperativas.
Moito máis sonoro vai ser o fracaso do modelo de cooperativismo vitícola, impulsado desde finais dos anos sesenta á marxe do grupo COREN. O seu plan de 1961 prevía a creación de dezaoito novas cooperativas vitícolas partindo das experiencias xa en marcha en Leiro, Monterrei, O Barco de Valdeorras e Larouco. Con iso buscábase, en primeiro lugar, a mellora da calidade dos caldos mediante a elaboración centralizada e o asesoramento de enólogos; ademais, prevíase asumir directamente a comercialización do 25% da produción da provincia, co que se eliminaría a figura do tradicional corredor intermediario e, grazas a iso, poderíase incrementar nun 50% o prezo que se abonaba aos viticultores, cantidade que podería chegar ao 100% no caso de optar directamente polo seu embotellamento.
Os logros, con todo, van ser escasos. En 1968 nacía a Cooperativa do Ribeiro, asumindo Franqueira directamente a presidencia da súa xunta reitora. O aproximadamente milleiro e medio de socios iniciais non tiveron que realizar achegas de capital, nin en metálico nin inmobilizado, comprometéndose unicamente a entregar as uvas. Por iso, a totalidade dos fondos obtívose en forma de créditos procedentes do Banco de Crédito Agrícola, a Caixa Rural e a Caixa de Aforros Provincial ata case os 110 millóns de ptas. cun prazo de amortización curto e un interese bastante elevado. Aos custos financeiros houbo que sumar a caída dos muros das adegas cando estaban en plena construción, a mala calidade dos depósitos cuxo parafinado cedeu derramando os caldos e o insuficiente tratamento e filtrado do viño, que deixaba pousos provocando que moitos pedidos fosen devoltos polos clientes.
Deste xeito, no verán de 1969, decidiuse que cada socio achegase 4 ptas. por quilo de uva entregado para amortizar a metade da débeda recibindo un interese do 5%; quen non realizasen o desembolso, perderían a condición de socios. Iso provocou a primeira desbandada, e en pouco tempo o número de cooperativistas reduciuse a 910, os cales entregaban cada vez menores cantidades de uva e de peor calidade. Tras obter en 1972 dous créditos de sesenta e cincuenta e cinco millóns de ptas. da Caixa Rural para financiar o inmobilizado e as instalacións por unha banda e para permitir o anticipo de cantidades aos socios por outra, Franqueira dimitiu da presidencia da Cooperativa en 1973.
