Ao que foi primeiro ministro británico entre 1916 e 1922, David Lloyd George, nunha ocasión en que se atopaba dando un mitin, lanzáronlle unha col. Entón el, sen inmutarse, interrompeu o discurso e, con moita cachaza, amosando a col, preguntou: "Por favor, alguén perdeu a súa cabeza?"

Despois da detención o 25 de marzo de Puigdemont en Alemaña, o día 6 de abril, nunha decisión non recorrible, contraria á pretensión do xuíz Llarena, a Audiencia do länd alemán de Schleswig-Holstein descarta entregalo a España polo delito de rebelión. Decisión que foi apoiada pola ministra de Xustiza Federal, quen sinala a necesidade de falar dos compoñentes políticos da cuestión, deixando nunha situación difícil o Tribunal Supremo español; polo que este, probablemente, presentará unha cuestión prexudicial ante o Tribunal de Xustiza da Unión Europea, con sede en Luxemburgo, para verificar se en Alemaña se aplicaron de forma correcta os mecanismos da euroorde.

Para a mentalidade do groso da nosa xudicatura, igual que para a clase política gobernante e os seus apoios mediáticos -que daban por feito que o tribunal alemán se limitaría a verificar que hai correspondencia na súa lexislación cos delitos polos que se reclama a Puigdemont, entregándoo sen máis-, a decisión foi máis aló do seu cometido ao entrar no fondo do sumario, xa que fala do grao de violencia do 1-O. Para máis, o feito de que un membro do executivo de Merkel considerase correcta e esperada a posta en liberdade do ex-president da Generalitat retirándolle o cargo de rebelión, e deixando entrever que pode decaer o de malversación, causou un fondo malestar tanto no Goberno de España como no contorno do xuíz Pablo Llarena.

Como reacción, a Xustiza española, ademais de actuar ante Luxemburgo, tratará de afianzar o máximo posible a acusación de malversación, que, ao dicir dos avogados da defensa, ten moitas posibilidades de que tampouco prospere. Se temos en conta tamén que en Escocia, Bélxica e Suíza os ex-membros do Govern alí instalados están de momento en liberdade, parece que medran as dúbidas sobre a posibilidade de que o relatado no auto do xuíz Llarena sosteña realmente a acusación, tendo unha abundante carga de conxecturas e xuízos de valor, facilmente desmontables pola defensa, o que faría inviable a entrega. Por outra parte, isto cuestiona xa a situación dos encarcerados en España polos mesmos delitos, que, en consecuencia, están sendo obxecto dunha tremenda inxustiza, que chega, incluso, a limitarlles os seus dereitos fundamentais, como no caso de Jordi Sánchez a ser investido president da Generalitat.

Nesta situación, os soberanistas intentan superar o bloqueo en que se atopa a formación do Goberno, propoñendo de novo a J. Sánchez, que segue en prisión. Aínda que o TC determinou que os deputados sobre os que pesa orde de detención non poden delegar o seu voto, a Mesa do Parlament aproba que Puigdemont poida facelo, alegando que xa está a disposición da xustiza, igual que Junqueras e Sánchez. A decisión da Mesa, recorrida polos partidos constitucionalistas, podería determinar que a persoa proposta por Torrent non sexa investida, dando lugar este fracaso a que poidamos ver de novo a Puigdemont como candidato a presidir a Generalitat. Unha enorme col lanzada en toda regra contra a xudicialización da política e o auto do xuíz Pablo Llarena. Só falta que, con gran cachaza, alguén a mostre ben alto e pregunte quen perdeu a cabeza. Porque, polo que parece, en todo este proceso hai quen a está perdendo de verdade.

*Veciño da Estrada.