Ollo atrás e véxome con Carlos Sahagún na Facultade racionalista de Filosofía e Letras, Madrid. El é un mozo que inicia os cursos de Románicas e acaba de recibir o Premio de poesía Adonais, o máis cobizado da lingua castelá. Cando terminaba os estudos, obtivo o Boscán, seguramente máis importante ca o anterior.
Era unha boa persoa que un día tivo que levar precipitadamente libros, panfletos e anotacións á do Padre Llanos, na súa obra do Pozo del Tío Raimundo. Por Radio España Independiente leran uns poemas seus e el tiña medo dunha visita da BPS, que non sei se se produciu ou non finalmente. Mainer, nunha nota necrolóxica das que Madrid chama agora Obituarios, dixo palabras verdadeiras sobre o poeta español Carlos Sahagún. Estouno vendo, a Sahagún, avantar cara min polo medio do comedor do SEU do Guitarte coa bandexa nas mans. "Acabo de descubrir un poeta colosal, que es obrero o así". Falábame Sahagún de Claudio Rodríguez, que resultou ser algo maior ca nós. En realidade Sahagún, daquela, seguía moito a Francisco Brines, poeta este que non foi deixando de medrar e de se esponxar.
Sahagún tiña unha superficie áspera ou esgrevia. Dentro da órbita do que chamaban "poesía social" Sahagún destacaba pola concisión purista. Era máis político e máis poeta ca ningún daqueles seus camaradas.
Nunca tomou en serio o catalán seu orixinal nin o galego como linguas poéticas. O seu republicanismo radical e o seu marxismo eran españois, como tamén o foi o seu desengano derradeiro. Un día topeino nun tranvía ou nun vitrasa, naturalmente en Vigo. Non consigo lembrar o porque da súa estancia na cidade na que estou a escribir esta nota. Dentro de días, en Vigo, en Pereiró, vaise conmemorar o cabodano dos fusilamentos, tras dun consello de guerra fraudulento, de Xosé Humberto Baena Alonso, José Luís Sánchez-Bravo e outros compañeiros de infortunio. Sería unha grande e memorábel ocasión para que alguén lese os versos de Carlos Sahagún dedicados aos fusilamentos de setembro de 1975.
O que me fai resustar outra lembranza: un día de folga do transporte na que Sahagún, con outros mozos e mozas marchaba diante do monumento a Cervantes da Praza de España de Madrid ostentando a responsabilidade de cumprir a consigna imposíbel do PCE. Despois de escribir os versos ao horror, despois de publicar "Primer y último oficio" en 1979, Carlos Sahagún afondou máis na súa malenconía e deixou de publicar poemas. Adoptou o silencio poético como aportación persoal á crítica do réximo da II Restauración. Morreu sen chegar a ver no horizonte "el color de Normandía", nin moito menos outras cores máis ledas e vistosas. Este poeta da auga desceu ao abismo do nada líquido. Acougará na memoria de nosoutros e na máis esixente historia da literatura española de resistencia.
