PM: velaí o título do novo disco que veñen de publicar os Grampoder. E é que acontece que o dúo compostelán retorna entre nós, despois dun certo tempo parados, para levaren aos escenarios dez cancións que camiñan polos regos do pop maís substancial, eléctrico e enérxico. PM conforma, entón, a súa terceira referencia discográfica despois do LP Golf Whiskey (2013) e mais do sinxelo Tigerland (2014), e nel imos atopar de certo moito daqueles Homens nos que Roi e Martiño compartiron (e ás veces e aínda, en escollidas ocasións, continúan a compartir) unha moi senlleira aventura. Desta xeito, en PM atopamos cancións que se adaptan, perfecta e fantasticamente ben, ao molde pop. Porén, detrás delas agóchanse caldeiros de evocadora enerxía existencial, conectada a unha rede eléctrica tremendamente destellante e locomotora. Son pezas, daquela, que arrancan e que se lanzan costa abaixo sen prensenza de freos nin de airbags; temas sen medos nin tintes rosas de caramelos de feira.
E dá comezo todo baixo un berro de perda e mais unha maldita confesión ante o espello de como é a vida cando un xa pasou da metade e un pouco, xa coa pel esmagada, coa derrota aceptada pero sempre e asemade co sorriso dos que sabemos perder. Decorados, sombras, esquecementos inevitables, festas que quedan no baúl dos días coleccionables daquela xeira de cando todos eramos inmortais -ou, polo menos, viviamos como se tal fose verdade-. Batería e guitarras, máis nada, pero co eterno contrato asinado con melodías desas que semellan nacer sen pensalas e que a algúns, escolleitos, lles saen como cando respiran. PM lévanos de viaxe por tormentas e ventos glaciares que tal vez levantan o xenio nada máis abrir o frigorífico de mañá, cando o día volve ameazar con ser igual ao de onte.
Dín eles que o disco fala de todo o que ocorre a partir da metade da xornada, cando comeza a facerse de noite e a inercia do día se fai cada vez máis difícil de corrixir. E así mentres, e nalgúns, a “fascinación pop”, que dicía o outro, opera de urxencia, creando vías de escape pintadas de texturas de psicodelia e raiba hardcoreta: unha forza que lembra inevitablemente que a cabra case sempre tira ao monte.
E continuamos a escoita e o exército de lobos, os psicópatas en chandal e mais as hienas con traxe de domingo rebéntannos os soños en catro por catro e riffs de “mal rollo.” Durmir de pé e deitarse ás 10 AM, malgastar o tempo coma cartos nunha máquina papa moedas mentres tentas de enganar o almanaque antes da maldita colonoscopia. Igual a vertixe de estar vivo e mais esa mirada no espello de cando en vez o explican todo. E continuamos á escoita e de novo cómpre facela do minuto un ao noventa e deixarse arrolar por esa certa aspereza que todo o asolaga, mais tamén por todo o pracer pop que nos salpica.
Jacobo Iglesias gravou as músicas nos Estudios Potemkin de Santiago DC; LeRoi fixo as percusións e mais o baixo: Martin Wu encargouse das guitarras e das voces e nós encargámonos de gozar dun deses traballos discográficos que prestan tanto que o bucle se fai imprescindible. Queda claro que nos encantou. Agora ide correndo á vosa plataforma preferida e dádelle ao play mentres aforrades uns euros para facervos cunha desas copias en vinilo que moi axiña virán en camiño.
Échate un cantecito
Escoitei o outro día, no dial dunha radio, unha entrevista con Kiko Veneno na que botaba contas dos trinta anos que cumpría Échate un cantecito, o o seu terceiro disco publicado en solitario e co que definitivamente entrou pola porta grande das fórmulas de máxima popularidade a nivel estatal. Porque Échate... é desas estregas que caeron ben e das que custa atopar algún detractor por moi pouco que cases con eses estilos.
Igual é polas faíscas de honestidade; igual polo ben que soa con mencións especiais ao seu produtor, Joe Dworniak, e tamén e por suposto, co sempre enorme Santiago Auserón como padriño do traballo. O caso é que todos soubemos das andanzas amorosas de Lobo López e todos aprendemos a dicirlle a alguén aqueio de “lo mismo te echo de menos, lo mismo, que antes te echaba de más” a golpe de palma e flamenco pop, ou vai ti saber que etiqueta se lle podía poñer a aquelas cancións t tan evocadoras e tan fantasticamente construídas: “Superhéroes de barrio” daba fe de todo isto e por suposto que “En un Mercedes blanco” ou a tan inesquecible, xenial e popular “Joselito” nacían naquel disco e chegaban para quedare marcadas no maxín popular de toda unha xeración e doutras que chegaron despois.
E igual así, un músico de tantas posibilidades creativas semellou quedar un tanto atrapado por unha obra tan complicada de superar, aínda que igual iso non tampouco non é cousa ruín se ademais temos en conta que, ao final, Kiko Veneno sempre é un deses nomes que a todos nos presta escoitar nunha emisora calquera, unha noite perdida, ou mirar no cartaz de calquera festival ou sala nalgún dos formatos nos que se move. Sexa como sexa, foi un pracer sintonizalo, saber del e outra vez valorar o ben que nos senta gozar de cando en vez de aquilo de “soy Joselito, el de la voz de oro”. O dito; un deses discos que sempre cae tan ben que nin 30, nin 60, nin 600 anos lle van a sentar nunca nada mal. Será por culpa desa estrela relucente e esa alegría en sol maior.
