Se prestásemos atención ao cinema norteamericano poderíamos entender moitos dos comportamentos deste país máis complexo, ou non, do que algúns se esforzan por presentar. Ao mesmo tempo, serviríanos para prever o noso futuro inmediato, no caso de non pór os medios suficientes para evitar que a América de hoxe se transforme na Europa do mañá.
O que os atentados do 11 de setembro de 2001, en New York e Washington, revelaron á inxenua sociedade estadounidense era que, no mundo, había xente que non os amaba. O problema estribaba, naquel momento, en identificar quen eran eses seres capaces de levar o horror até o centro mesmo dos seus fogares e facelos desaparecer inmediatamente da face da Terra. Esta vez xa non se trataba de terroristas rusos dispostos a secuestrar o mesmísimo presidente dos Estados Unidos (Harrison Ford) no seu avión presidencial, como en Air Force One (1997, Wolfgang Petersen). Eran afgáns, un pobo do que nada sabían.
Por suposto, a resposta ante semellante descoido non se fixo esperar. Desde a Casa Branca animouse aos americanos para que visionasen Kandahar (2001), un marabilloso filme dirixido polo realizador iraniano Mohsen Makhmalbaf, no que se conta a viaxe dunha moza refuxiada desde Canadá até Afganistán para evitar que a súa irmá se suicide por culpa do eclipse solar que se aveciña. Os resultados están á vista: indudabelmente non prestaron a atención necesaria.
