- Un lume azul é, como A memoria da choiva , unha novela negra. Non tanto, aínda que si teñan elementos noir , os outros libros seus. Séntese a gusto coa etiqueta de autor de "novela negra", que lle poñen algúns, ou iso limita o que é a dimensión da súa obra escrita?
-Como ti sinalas, os meus textos abranguen máis xéneros, polo que non. Non só non me sinto cómodo con esa etiqueta senón que, ademais, me parece unha falta de respecto a todos os escritores que si son verdadeiros autores de novela negra. No meu caso, o meu campo de traballo é outro. Chámalle thriller, chámalle suspense... O que pasa é que, dun tempo a esta parte, e supoño que por intereses editoriais, aquí está tan de moda o emprego desa etiqueta que ás veces parece que non exista outra cousa. Onde non hai moito do que falar, calquera escusa é boa, e agora estamos coa leria esta do bum da novela negra galega (rozando, ao meu parecer, o ridículo con etiquetas xa tan delirantes como "novela negra viguesa"). Persoalmente, a min paréceme un disparate (e, se me apuras, incluso un erro pechar tanto o foco), pero mira, se hai a quen lle funcione, pois alá cadaquén e xa veremos como se reinventa cada un cando pase a moda. Agora, o que si teño moi claro é que a min non me gusta nada que me suban a certos carros. De feito, e como normal xeral, prefiro ir a pé, só e pola miña conta.
-En Un lume azul detense a fondo nas descricións de torturas. Son da súa invención ou trátase de torturas documentadas?
-Sería moi arrogante dicir que son da miña invención, pero non. De feito, todo o mundo está familiarizado coa crucifixión, aínda que sexa asociándoa a unha idea máis... salvadora? Eu o único que fago con todas esas escenas é darlle un aspecto un pouco máis pirotécnico. Pero todo iso nada máis está aí, na primeira parte da novela, para chamar a vosa atención. Para atraparvos e, unha vez que xa esteamos todos metidos na historia, deixar que baixen todos eses fogos artificiais e comecen a entrar esoutras dores, máis discretas pero máis atroces e, por desgraza, moito máis reais e próximas. Moito máis do que nos gustaría recoñecer como sociedade...
-Nesta novela non hai detectives, nin afeccionados nin profesionais, senón policías investigando o caso. Dúas preguntas a este respecto: por que policías e por que desta vez non se para moito Vde. en describir personalidades, carácter, aspecto, etc??
-É certo que nesta novela si aparece -como diría Manolo Bragado- o Corpo Superior. Pero máis nada, é por esixencias do guión. Quen xa leu a novela, sabe a que me refiro. E sobre as descricións... A ver, nunca me deteño excesivamente en descrición físicas precisamente para que cadaquén poida compoñer os personaxes ao seu gusto. Agora, no tocante ás descricións de personalidade ou carácter, igual me equivoco, pero ao meu xeito de ver creo que iso sería un erro: cando tes que andar explicándolle ao lector como é o carácter de tal ou cal personaxe igual é que non estás a facer ben o teu traballo. Acaso non deberían ser as accións as que describisen un personaxe? Que sentido ten dicirlle ao lector que Fulano é moi violento se logo non se comporta de tal xeito? Pola contra, se o vemos repartindo hostias a destro e sinistro xa nos queda claro que moito de dialogar non é, polo que tampouco será necesario explicalo máis...
-Que foi, daquela, de Simón Varela e a súa noiva, aqueles dous personaxes que tanto comenzaron a gustar xa en Os fillos do mar?
-Pois supoño que agora Mariña e Simón estarán moi ocupados buscando garderías...
-As raíces do caso do que trata Un lume azul están nos anos 80. Por que elixiu esa década? Deixouse levar polo mito da "Movida"?
-Elixín esa década exclusivamente por unha cuestión cronolóxica, para deixar claro que, por máis que nos empeñemos en pensar que os feitos que describo na novela xa non suceden no noso espazo próximo, si seguen a suceder, hoxe, e aquí. A xente é terrible en calquera lugar do mundo e en todo momento. De maneira que, por pura cronoloxía, os feitos tiñan que comezar nos anos oitenta, unha década na que sucederon moitas máis cousas ademais da fodida "Movida"...
-Fala Vde. do Vigo dos 80 e de familias viguesas da época, e ata nomea apelidos moi coñecidos na cidade. Chamouno alguén por sentirse "aludido"?
-Insisto en que ambiento as miñas historias en Vigo, sexa de época ou de actualidade, porque é a miña cidade, o espazo ao que sempre volvo para xogar a imaxinar ficcións. Se nacese en Belvís, escribiría sobre Compostela, e se nacese en Monte Alto escribiría sobre A Coruña. De maneira que non hai absolutamente nada máis. E todo ese entramado "familiar" polo que me preguntas é pura ficción. Comecei empregando certo apelido por unha cuestión de pura sonoridade e non caín na conta da casualidade ata máis adiante. E si, recoñezo que me fixo graza a coincidencia e, xa postos, ocorréuseme darlle unha pequena volta de torca máis. Pero non hai máis, e querer buscarlle máis implicacións é o mesmo que comentaba antes: ganas de ter de que falar. Ao cabo, é o mesmo tipo de torpeza que xa cometera en A memoria da choiva: no primeiro capítulo daquela novela metera un chiste sobre unha posible pelexa de reinonas entre o presidente e o vicepresidente da Xunta por ver cal dos dous se facía co amor do conselleiro de Cultura. Expliqueino moitas veces: polo visto, eu debía de ser o único imbécil en todo o país que non estaba ao tanto de que o verdadeiro conselleiro era homosexual. Non meu creu nin dios, pero xuro que esa era a verdade.
-Unha das grandes virtudes da novela é o ritmo trepidante que conseguiu imprimirlle á trama. Será que o rock and roll está a influír no seu estilo de escribir?
-No noso tempo non existe máis pureza que a da mestizaxe á que estamos expostos de xeito constante. Somos fillos de todos os cruces de camiños posibles, polo que probablemente sexa como ti dis. O ritmo ten moito de musical, si. Pero, xa postos, non tanto do rock como podería parecer. Á fin e ao cabo, en Bach ou en Vivaldi hai momentos tan trepidantes e arrebatados como en Prodigy, en Rage Against the Machine ou en Rammstein. Ou, xa postos, no cine de Alfred Hitchcok, no de David Fincher ou no de Jonathan Demme.
-Non lle vou preguntar de que vai ir a súa próxima novela, pero si estoutro: que período da historia de Vigo está a chamar a súa atención ultimamente?
-Non hai que afastarse moito no tempo para atopalo: a actualidade viguesa, comezando polas máis altas instancias políticas e administrativas ata certas respostas sociais, dá para una boa historia. Non sei se unha sátira política, un drama social ou directamente unha traxicomedia. Pero aquí hai unha novela, seguro. Ao fin e ao cabo, tampouco eran necesarias tantas luces para velo...
