Naquel curral sempre se deitaban coas galiñas. Muito antes de asomar aquela primeira estrela pola Galaxia, todas as galiñas brancas pintarraxáranse de azul, non para protexer da tralla do cacique á galiña azul, como puidera parecer, senón máis ben para lles poder vender esas cinco plumas vermellas que portaba, ás editoras do curral. Había muito que se fixera a descuberta de que as devanceiras das pitas brancas non cantaban nen cocoricó nen cacaracá senón un outro belido canto mui semellante ao quiriquí do galo de Barcelos. Nobre canto que fora das mellores Cortes empoleiradas das vellas terras. Mais aquelas pitas, ignorantes do que pasaba fóra do galiñeiro, pasaban os días e anos esgaravellando na busca de vermes e graos de millo. A criar a galiñaza, ese esterco tan rico en nitróxeno, potasio e potasa que alimentaba eses kiwis chantados nos petroglifos milenarios. O galo negro matinaba á sombra da Galaxia cobizando pintar de azul a todas as pitas chocas. E anque desde as fartas orelas do Mondego e de Alénmar chegaba o ecoar dos quiquirís tan claros como o abrente, aquelas galiñas desplumadas non vían os aramios que lles coutaban a vida ao ar libre. Afixéranse a eses xeranios florais dos que picaban esas fo-llas gorentosas e primaverais. Ao canto do galo negro, todas as aves de curral eran a poñer uns ovos líricos de xemas requintadas cos que alimentaban a paraplexia das seguintes xeracións de parceiros. Xa non cantaban os galos para o día. Cantaban unhas galiñas con crista e espolóns que se alcumaban de galos entre elas.

Namentres, no curral veciño, apenas arredado polas augas dun río ao que unhas aves chamaban Miño e as outras Minho, un galego inocente que facía o Camiño a Compostela se tornara suspeito dun crime e cando ía ser enforcado, o galo de Barcelos, xa morto e asado, probou a súa inocencia co seu canto. E foi por este galo de vento portugués, profeta do tempo, que as galiñas desplumadas enxergaran que houbera un pasado sen arames nen galos merdeiros. Un tempo sen ese fedor noxento desas aves que cantan só na primaveira co seu pico afiado e as penas pardo-rosadas da cabeza. Ese tumor purulento de curral que nunca se molla como un pito, ese corpo aberto de espiritado que fala cunha voz enteiramente distinta da súa, en posesión diabólica castelá, que rende culto a latinorios e mantén ao curral na máis absoluta catalepsia estigmatizando a toda galiña emplumada, a toda pita do monte. Xogando, desde há décadas, á pita cega connosco.

Mais "cantan os galos pro día" e aló num souto remoto/ um grilo bem afinado/trema un fadinho minhoto".