Cando te ergueches aquel sábado, mamá, cedo como de costume, nada facía prever que era o teu derradeiro día con nós. A túa vida non foi doada; moitos fillos que sacar adiante con poucos recursos, fixo que tiveses que enfrontarte a unha vida chea de traballo e dificultades.

Aínda así, en poucas horas, déronse varias circunstancias que foron tecendo un final tráxico: Primeira, o accidente, que como outras veces parecía sen importancia, porque seguiche ata a casa, con algo de dor, pero polo teu propio pé. Segunda, a entrada no Hospital Meixoeiro, coa mala fortuna de que a persoa que asignaba as prioridades de atención considerara que ti podías agardar, porque non te queixabas moito, e colocouche unha pulseira verde. Non valeu de nada que a súa compañeira insistirá en cambiar a cor (levaras golpes fortes, tiñas hematomas e estabas medicada co Sintrom). Pero como non hai dúas sen tres, para rematar, a mala sorte quixo que o médico que tiña que atenderte non che fixera caso cando lle dicías que che doía moito a zona cervical. "Señora, tiene pulsera verde, puede esperar". Como se ti non souberas o que é aguantar a dor e sufrir. Así que entraches camiñando no hospital, deixámoste en observación pola noite (tampouco alí che fixeron moito caso cando requerías un pouco de atención) e xa non volvemos a verte viva.

Si, mamá, todo estaba na nosa contra ese día. Porque foi mala sorte que tendo un 99% de excelentes profesionais da medicina, que son os que sustentan o noso servizo público de saúde, atoparas a dúas ou tres persoas que pertencían ao 1% restante, ou tiveran un mal día, ou tiñan exceso de traballo .

Erros podemos cometer todos, incluso nunha área tan sensible e delicada como a saúde, pero hai actitudes que non se poden perdoar porque poden custar vidas.