Borriquita de Belén, nun lugar da Gz. Noite de inverno fría e sen chuvia. Dentro das catro paredes todo cheira a jazz. Un piano e moitas fotos fermosísimas de músicos en plena efervescencia instrumental decoran o garito e convidan a empaparse dunha boa noite de música. Detrás da barra Tito, un rapaz caralludo e sempre cun sorriso na faciana, nos seus tempos, non hai moito, vocalista dunha banda de metal duro, con aire de medio rapeiro e voz aparentemente saída da ultratumba. Agora sensibilizado co jazz, co blues, coa cultura activa e con calquera música de calidade á que lle abre xenerosamente as portas para tocar en directo no seu bonito local incluso, moitas veces, a risco de non ser un gran negocio económicamente falando.

Pedimos un tróspiro e sentamos nun dos bancos diante da tarima. Tito fainos un par de brincadeiras sobre a nosa puntualidade e ganas de ver á Factoría de subsistencia, o grupo que toca esa noite.

Josito Porto, Sabela Dacal e Jose Lameiras son a alineación para o partido desta noite. Guitarras, pianos, acordeóns, percusións, batería, trebellada variada e todo o maxín escénico e textual de Josito. Cerca da túa orella é o seu primeiro disco e nel xa deron conta dun xeneroso arsenal de retranca e moita habilidade de pintar e incluso caricaturizar cousas da vida que, efectivamente, igual é mellor miralas e entendelas dese xeito. Dicía Josito que eles fan cancións de cansautor; nós dicimos que son cancións ateigadas de atemporalidade e daquelo que se chama humor intelixente. Cancións críticas, afumeantes, agudas e extrañamente amables lembrando por momentos o inesquecible tio Krahe e, noutros, a aqueles histéricos e marabillosos Korosi Dansas, para que vos fagades unha idea de por onde van os tiros.

As cousas son como son e tamén son como se contan e eles por táboas, anos de escena, música, teatro e sabe o demo que máis escola algo saberán de como vai iso de contar e cantar. Son músicas humanas, directas e espidas. Murmurios á orella, coma nunha canción de berce que se vira encantadora e non te deixa durmir. O tempo para, dobra a esquina e atrápate no medio dese micro universo creado polos tres músicos desde a tarima. Pedimos outro tróspiro e todos, músicos e público, cantamos a coro e cunha estraña ledicia o "aleluia" de Cohen. A música en directo é maxia pura, vaia se non. A factoría de subsistencia volveu a facelo, arrastrounos, aloumiñounos e converteunos de novo en "Luras de bar" nun curruncho da nosa fecunda Gz cultural.