A miña nai apoiou unha trémula man no pasamáns, a outra no meu ombreiro, e baixamos amodiño cada un dos quince gastados chanzos de pedra. Xa abaixo collemos auga e camiñamos ata o nicho do meu pai.
-Aquí coñezo a todo mundo, con moitos deles teño falado a cotío. En cambio por Cangas case xa non coñezo a ninguén, da xente nova- dixo a miña nai.
-Pois nun tempo non vas poder vir, alomenos un par de meses trala operación.
-Pode que se non arranxan o acceso ese, que leva parado anos, igual xa non poderei?
-Xa viche como baixan a Roxelio. Encartamos a silla e te baixamos en brazos. Despois xa vas na silla de rodas.
-Pois se ides cargar conmigo terei que aproveitar a operación para perder algunas tallas.
Fixemos o recorrido habitual. O meu pai, os meus avós. Limpamos. Renovamos flores. Murmuramos algunhas verbas. Saúdamos aos de sempre. Ás de sempre máis ben? E alí estaban, de novo, os quince chanzos. Costa arriba. Unha muller baixaba amodo, co seu bastón.
-Bos días María. Con esta escaleira escusamos o ximnasio- díxolle a miña nai.
-Bos días. Entre esta e a de Cangas ben nos chega.
Ás veces vemos a políticos en cadeiras de rodas comprobando o difícil que é circular polas beirarrúas. No camposanto de Coiro hai una entrada a medio facer que o faría totalmente accesible. Din que está empantanada nun conflicto. Pedimos, por favor, aos implicados no mesmo que cheguen a un acordo o antes posible para habilitar ese acceso sen escaleiras.
*Veciño de Cangas
