Non, non se trata daquela primeira película de Pepa Flores nena, que tanto nos emocionaba de cativos. O raio que alumou Cerdedo este pasado sábado era de vivísima luz, de Luz Fandiño, para sermos exactos.
A sempre moza poetisa honrounos coa súa grata presenza e a súa sabia experiencia expresada nese seu verbo doce sempre lúcido, vaia a redundancia.
Foi mágoa que o persistente orbalho daquela manhá nos impedise celebrar o acto de homenaxe na emblemática carbalheira da Arrotea en Fondós, tal como estaba programado, mais a cousa ficou subsanada grazas a amabilidade da xente do restaurante O Meu Lar, na Rúa das Longas, que non dubidaron en ofrecer o seu local para acolher este singular evento. A boa disposición destes amigos é dabondo conhecida por nós.
Foi algo único, histórico. A homenaxeada recibiu algúns sinxelos agasalhos ( salvoconducto de Capitán Gosende, bastón de mando, poemas...) que recolheu agradecida e emocionada e -diría eu- mesmo nerviosa, tal é a grandeza do seu corazón.
E alí estaban nada menos que o trovador gardés Tino Baz, a xente de Treixadura, Caruncho..é dicir; de cada casa, o melhor. Foi un luxo escoitalos tocar e cantar. Foi un destes recitais que pilhas un na vida. E, entre eles, Luz, que tamén cantou, recitou...e non bailou aínda que ganas non lhe faltaban. Iso si; a todos nos agasalhou con esa doce Luz que despiden os seus xoviais olhose e a todos nós deixou claro en que consiste " O pracer de envelhecer.
O sábado, Cerdedo -que non París- foi a vila da Luz, a Luctecia de Montes. Tino dedicoulhe " 10.000 anos de Luz ", composta para ela. Vívenos moitos, moitos anos queridinha porque...como habemos vivir manhá sen a luz túa?
*Veciño de Pedre e membro de Capitán Gosende.
