Porque estudar tense convertido en algo tan vulgar como atrapar definicións ou conceptos mais ou menos abstractos e incomprensibles para os nosos nenos?
Eu entendo o ensino como un acto volitivo, xeneroso e gratificante de crear necesidades e medrar como humanos, membros dunha especie dominante e dominada ao longo dos séculos, e non como algo rutinario polo que me pagan un salario de mestre o fin de mes e que preciso para vivir dignamente, para elo fixen unha carreira universitaria.
Para cando deixamos o acto de aprendermos como un descubrimento, crear curiosidade, facer nacer un sentimento de pracer polo descoñecido, experimentar sensacións, sementar dubidas e debates, intercambiar ideas, coñecementos, experiencias, facer brotar o desexo de vivir vida intensamente e apurar ata o derradeiro segundo a última pinga dese néctar dos deuses que é a sabedoría transmitida o longo do tempo, de mestre a alumnos?
Cando deixaremos de entender o ensino como un acto inútil de tan so repetir impunemente, coma papagaios, sen saber o que dicimos, sen sentido nin agarimo nin o mais mínimo interese polo que nos están a ensinar nos colexios, institutos ou universidades; as mais das veces explicacións incomprendidas, obtusas y espesas, o peor aínda baleiras de contido practico incapaces de facernos sentir, pensar o reflexionar? Inútiles para motivar no desexo de saber, e a satisfacción de termos aprendido.
Para cando a reforma necesaria do sentido común para deixar de mentirmos e non regresar unha e outra vez como si estivéramos perdidos no labirinto de Teseo, a ese aburrimento pola vida, ese non se qué facer para matar o tempo, con que nos castigan con indolencia e os calzóns caídos na raia do cu, segundo a moda que lles ditan os de sempre e da que participamos cómplices da nosa propia falla de valor para nos dicir basta, os nosos rapaces?
O final este pandemónium dos nosos días, éche a marca indisoluble desta xuventude a que temos condenado dende o seu nacemento a nada sen esperanzas nin futuro, perdidos nunha realidade virtual de tecnolóxica abulia e incomunicación, nun sutil intercambio de ficheros informáticos, afectos virtuais, amigos de redes sociais, e botellón os fines de semana, e tal vez entre wassap y wassap un polvo dominguero carente de compromiso e calor humano.
Para cando deixamos o decatarnos que este camiño que nos emprendemos e que seguimos coma ratas baixo o feitizo da frauta máxica dun Hamelin calquera de mercados e mercadores, de economía global e aldea mundial de merda, so nos conduce ao precipicio e ó suicidio colectivo?
Que enorme pena mirar sen ver, escoitar sen entender, tocar sen sentir, en tanto algúns seguimos dicindo; Se regalan abrazos, para nos salvar xuntos de este caos de baleiro glacial torres de cemento e cristal transparente e soidade sen tino...
