Saíu indemne do accidente no que transitaba entre bágoas e ameazas a súa vida, tivo sorte, ela alomenos puido escapar e atopar refuxio, outras moitas non toparon saída, senón a morte. Daquela sacou a súa man aterecida polo medo, pola ventanilla do odio a escuridade buscando un rasquizo polo que saír, fuxir daquel inferno e emprendeu unha tola carreira cara adiante pola vida.
Ante si, nun intre coma raio cegador que ilumina a noite no firmamento do seu ceo, se transformou ao fin a súa realidade de burato, nun futuro, aínda incerto de inquedanzas e desexos e esqueceu pouco a pouco aquela transformación de palabras tenras, que deixaron paso os reproches e lamentos. As miradas de desexo cálidas, doces, amables, convertidas en insultos soeces, en requiebros e enganos; sempre sospeita, semblante huraño, controlador controlando, vixiante, acaparando o seu tempo, o seu espazo, o seu alento. Lentamente recuperou a liberdade de vivir e foi esquecendo.
Saíu indemne do accidente da súa vida, pero aprendeu para sempre a moverse con coidado, a que non se lle vira, a non ter sombra, ao silencio. Aprendeu contra si mesma a mirar a ambos lados das rúas todo o tempo, a camiñar amparada contra os muros das casas, case que de lado, sen molestar, sen estar estando, sen levantar xamais a voz, sumise, calada, xenerosa en silencios.
Mateina porque era miña! Mateina porque a quero. Mateina porque a amo, é por ela que morro de celos. Non hai amor, ni consolo contra o medo, cando é avaricia, sen razón, asfixia, luxuria da alma e do corpo, desconsolo. Non hai amor, se apresas, encadeas e encarceras. Se anulas e abominas, se destrúes, se ridiculizas, se golpeas, se ris do seu eu, e o atenazas contra o muro da angustia e o temor continuo.
Saíu indemne do accidente da súa vida, mais as feridas sangraron demasiado tempo.Tempo que aínda doe, tempo que xa non volve nin se recupera. Agora, xa por fin sabe de risa; e o seu sorriso tímido ilumina coma auga fresca de rosas, polos San Xoán, coas que lava a súa cara e borra as marcas daquel sufrimento.
E aprendeu a ter coidado, a combater o medo de ser nada, de sentirse anulada, lixo e escoira, mais tamén a estar soa, e non sentilo, a dicir en voz alta: Máis vale soa que mal acompañada; a quererse a ela mesma, en primeiro lugar e sobre todas as cousas, para seguir no camiño, buscando o seu lugar nas congostras desta vida esquiva que lle tocou na tómbola. E así, case que sen molestar a ninguén, coma sen querer, pasando de puntillas pola vida, vai cara adiante, e aprende a vivir de novo.
Saíu indemne do accidente da súa vida e agora coa man tendida na escuridade segue buscando unha palabra amiga, unha garatuxa verde, unha mirada doce, unha aperta tenra e quente de amor, e comprensión nesta triste vida que nos venden.
Onte volvín vela; tan diferente, tan nova, recuperada, renacida e fresca, sen cadeas nin bágoas, sen marcas nin moratóns, nin cicatrices nos brazos, sen olleiras nos ollos. Unha muller calquera, unha vítima máis do odio, tanto e tan pouco.
