Desperdigados e soltos
polos montes fuxidos,
camiñan os pirómanos,
todos eles atrevidos.
Sen importarlle os danos,
nin as consecuencias.
sempre así todolos anos
e con moitas frecuencias.
En cinzas as arboredas,
animaiciños queimados,
o aire cheo de fiascas,
eses son os resultados.
Ante tal panorama,
que se pode sentir?
Moitísima tristura e dor,
non se pode consentir.
Non acabo de entender,
semellante crueldade.
que teñen no corazón
para tanta barbaridade.
Non queren ós animais,
nin o verdor dos montes,
dos pinos e catiñeiros
e fan secar as fontes.
Estes modernos Neróns
soamente senten pracer,
sen alma nin entrañas
e vendo os montes arder
* Veciño de Vilela (Moaña)
