Onte escoitei e vin ó que fora ministro de Cultura, César Antonio Molina Sánchez, laiarse de que países do Reino de España tivesen a súa cultura propia que resumía nos seus símbolos. Non o dixo, mais elementos da súa cultura son a lingua, a historia, a paisaxe ou o clima, a antropoloxía social e cultural, sen esquecer a antropoloxía física (que estuda entre outras a xenética de poboacións), condicionada pola epixenética (o hábitat -as circunstancias-). Son realidades que se traducen na idiosincrasia do pobo.

Os galegos podemos dicir que somos de onde hai galegos (iste xeito de dicir que son galego cando mo preguntan, inspiroumo José Mª Aznar, cando respostando no Congreso dos Deputados a Paco Rodríguez, espetoulle que só estaba de acordo co que dicía, en que en Galiza hai galegos) o que deixa claro que somos universais e seguimos a ser galegos. A nosa pegada non pasa desapercibida alí onde estamos; na América Latina é preciso aclarar galego da Galicia. Hai pouco máis dun ano, nun autobús, volvendo da praia ao centro da Haia, falaba en castelán cunha colega de profesión e unha nena que nos escoitou preguntounos se éramos españoles, e a min saíume, sen pensalo, que ela era mexicana e eu galego. A nena dixo que a súa nai era de Barcelona e o seu pai holandés.

É incomprensíbel que o que foi ministro de Cultura, sendo galego, renegue da cultura do seu pobo e o da súa muller que dixo era catalá, semella que participa do auto odio que por desgraza padecen non poucos galegos [xa en 1868, Juan Antonio Saco y Arce, no prólogo da súa Gramática Gallega, a primeira, escrito en castelán, como o resto do traballo, di entre outras cousas..."Pero si no puedo menos de deplorar que una de las causas que más influyen en el hecho que me ocupa, sea el desdén, el innoble menosprecio que los mismos hijos del país arrojan sobre el habla de sus mayores, sobre esta lengua en donde los labios de sus madres hallaban las más tiernas frases para arrullarles en la cuna"... "Hay entre los pueblos y sus idiomas una tan íntima y necesaria conexión, que el descrédito o la estimación de los unos recae inevitablemente sobre los otros. Honrar por tanto y enaltecer una lengua, es honrar y dar prestigio al pueblo que en ella expresa sus conceptos"...].