O hándicap

Moitos escritores teñen, chegados a un nivel de fama e éxito, un hándicap. Daquela xa non poden contestar as cartas que lles envían os admiradores, pois todo o que redactan é propiedade intelectual. Nada máis que respostan aos colegas de profesión, e iso non ten perigo xa que é como trocar estampas que algún día renderán diñeiro. Eu, como teño moito tempo no meu kioskiño cativo, adícome a escribir a literatos de sona. Por exemplo, ao señor Neira Vilas. Cadrou que antes de publicar o autor de Gres, (Vila de Cruces 3/11/1928) o seu Días de Cuba, andaba eu interesado na illa caribeña, a súa situación de bloqueo comercial, felizmente pasada, a historia da revolución, etc. E isto foi a raíz dunha biografía do Che Guevara que había pola casa. Naturalmente, sigo sen ter idea do tema, pero iso é outra historia. O caso é que o tema de Cuba é pura controversia e Neira Vilas reunía dúas condicións nunha: emigrante na Cuba de principios dos sesenta, unha perspectiva pouco común. Se lle contas a algún dos que critican hoxe a Venezuela, que en tempos da revolución de Castro un home santo marchou alá como emigrante, é capaz de non crelo. Pero si, Neira Vilas, ao que me contou, foi moi feliz alá coa súa muller Anisia Miranda, que é homenaxeada no Porriño dando nome a unha aula do colexio Xosé Fernández López, extremo que seguramente enchería a Don Xosé de orgullo e saudade, se é que non o sabe. Ben. Contestoume a cantas cartas eu lle enviei, e iso que Neira Vilas recibe ducias de misivas. En todas elas foi correctísimo, corrixindo con trazo áxil de bolígrafo as fallas do mecanoscrito. Non coñezo eu (epistolarmente falando) persoeiro tan sinxelo como Neira Vilas. Anda tan escaso de soberbia que impresiona. Eu comenteille este detalle e el dixo: Sí, xa mo teñen dito.