En Lalín (non confundir Lalín do Conde de Barcelos), con razón ou sen ela, o liberalismo centralista deseñou un concello cara o N. da provincia de Pontevedra non que floreceron mentes matemáticas privilexiadas, artistas relevantes, autores literarios recoñecidos e mesmo un aviador Dro propio. Parecía que as redes negras do PP en Lalín ían ser permanentes. Mais non. O partido de Fraga Iribarne foi despedido do goberno municipal da única maneira realmente posíbel. Ou sexa, mediante unha ampla coalición progresista e nacionalista. A actividade cultural promovida polos entes públicos indica sempre o cariz das élites gobernantes.
O vello Lalín promovera, e nada mal, unha Bienal Laxeiro de arte que os novos tempos e as novas xeracións políticas queren mudar. Sempre nos ceos de Lalín voarán, coma os amantes nas pinturas de Chagall, as iconas de Sucasas, Laxeiro, Colmeiro. E hai anos que a imaxinación de Lalín se arrequenta con outros e outras artistas. Por non decirmos outros anxos activos e vivos na grande obra de transmutar un mundo hostil noutro falangueiro. Ao mudar a política, a Bienal Laxeiro mudou o escaparate ou montra, desde a raíz do discurso ideolóxico. A concellería de cultura que rexe Lara Rodríguez, e a actual maioranza municipal, alén de nos facer aos galegos o favor de manter en alto-en-peso a Bienal Laxeiro, imprimiulle a esta unha virada en redondo. So a dirección de Anxel Calvo Ulloa, ben asistido por un Curatorium espelido, a Bienal moveuse en dirección a outra (Arte Outra, dicíamos) poboación de defuntos que seguen a sobrevoarnos. Foi Lalín, Bienal, procurar as pantasmas de Reimundo Patiño e Xohán Casal, que se resisten a deixar a Rúa da Torre e Ventorrillo da Coruña.
Quixo, así a Bienal de Lalín, número 13, arexar aquela idea que leva incorporada a luz vermella na cal se abrasa o lucincú do abraio. Hai unha cultura nosa que se sitúa no paso dialectico de todas as cousas e sabe zugar vida da localidade cultural que se arreda do mercado; A Bienal Decimoterza de Lalín tivo un centro de sentido en Emilio Araúxo; o filósofo, o poeta o entropólogo, o fotógrafo que leva anos fulminando refachos de luz contra o esquenzo. En connivencia estiveron na Bienal de Lalín, as plásticas contraconvencionais, e benvidas elas sexan. E tamén sairon á praza e á feira nacional-popular que a Bienal dos poetas novos e novas nos que predomina o número branco da esperanza que xermola estremeiras infinitamente destituídas. Da poesía encargouse, na Bienal de Lalín, Chus Pato, asentada nas ribeiras do Deza, cabo das linfas que arroian sen fin e sen principio. En realidade as novas presenzas que en Lalín se evidenciaron están a avisar con naturalidade e alto estilo que as estrelas e astros de don Ramón Aller coinciden co Mais Aláteo de Manuel Antonio.