Imaxino que bastantes, moitos, de entre Vdes han de estar ao cabo da cuestión. Así e todo, e por se algún(s) a descoñece aínda e/ou non se decata da temática a tratar, velaí que, por volta de 1977, Adolfo Suárez chegou a barallar a eventualidade da convocatoria dun referendo respecto do novo sistema político que nesa altura se estaba a deseñar para España. É dicir, que fosen -fósemos- os habitantes deste país de países aqueles que decidísen libremente se optabamos pola monarquía ou, ben polo contrario, tomabamos partido pola proclamación da Terceira República. En fin, iso é, polo menos, o que o propio expresidente do goberno español lle foi confesar á xornalista Victoria Prego nunha entrevista celebrada en Antena 3 TV, no ano 1995, e que non se chegou a emitir no seu día. A conversa entre ambos, porén, vén de ser emitida por La Sexta Columna e está xa comodamente a disposición de calquera lector na Rede.
Segundo sempre Suárez, entre 1976-1977, a maior parte dos xefes de goberno estranxeiros -convenientemente aguilloados por Felipe González- andaban a pedirlle, a el e mais ao gabinete que presidía, a convocatoria da referida consulta. Tras levar a cabo unha serie de enquisas, e comprobando que España se decidía pola República, velaí que optase por meter "la palabra Rey y la palabra monarquía en la Ley y así dije que había sido sometido a referéndum ya". Xa que logo, punto final e tira millas deica aos nosos días.
Contoulle, daquela, Adolfo Suárez a Victoria Prego a verdade do acontecido ou estamos diante dunha pura e dura fantasía? Segundo a estima dalgún lizgairo líder de opinión, todo se explica porque, polo visto, no momento en que tivo lugar a entrevista en Antena 3 "el ex presidente ya estaba muy afectado por el deterioro mental que le produjo el mal neurodegenerativo que padeció hasta su muerte". Evidentemente, o autor destas liñas está ben lonxe de ser un experto en cuestións médicas; non obstante, convén lembrar -como xa quedou anotado- que a entrevista tivo lugar en 1995; a grave doenza que tivo o infortunio de padecer o expresidente foille detectada a este arredor do 2003. En fin, Adolfo Suárez faleceu en 2014.
Malia que logo da batalla de Stalingrado e, claro é, do desembarco de Normandía, a oposición antifranquista considerase seriamente a posibilidade de que os Aliados, unha vez concluída a Segunda Guerra Mundial, se decidisen a intervir en España -isto é, derrubasen o réxime franquista e restaurasen as liberdades democráticas-, é ben probable que a derradeira ocasión efectiva para a defensa da República se fose frustrar xa en setembro de 1938 cando, en Munich, Arthur Chamberlain e Édouard Deladier -crendo posible pactaren co demo: léase Adolf Hitler- venderon Checoslovaquia á voracidade nazi. Nin que dicir ten, naquel "paquete" que británicos e ingleses asinaron, tamén estaba incluída a (mala) sorte de España.
Soñaron o seu soño feliz os antifranquistas en 1945. Porén, entre 1947-1948, a República foi abandonada definitivamente por alleos e mesmo por moitos -demasiados- propios (a Unión Soviética incluída); da súa parte, D. Juan de Borbón tivo clara a revelación de que algún día volvería haber un rei en España. Iso si; tamén tivo clara esoutra de que, moi probablemente, ese soberano nunca ía ser el mesmo. En fin, o resto xa o saben Vdes. dabondo: "Sure. Franco is a son of a bitch, but he´s our son of a bitch" (Dick Morris/Dwight Eisenhower dixit!). De cal referendo, entón, estaba a falar Adolfo Suárez cando falaba dun referendo? Tan mala pasada lle estaba a xogar xa o fado naquela entrevista con Victoria Prego de 1995?
Pensen os lectores, desde logo, o que quixeren pensar. Mais este, seu, cronista entende que non semella inaudito que alguén (fosen países estranxeiros, González...) si que chegase a suxerir/insinuar/deixar caer... -pero nunca xamais presionar, requerir ou esixir- a necesidade de actuar dalgún xeito para que a monarquía -vestise de seda ou de veludo, resultaba ser directa herdeira do franquismo- aparentase lexitimada en modos democráticos. Adolfo Suárez viña ser todo un sedutor, un galo de corral plenamente seguro de si mesmo. Xa que logo, alguén que foi capaz de legalizar o Partido Comunista en abril de 1977 (verdade da historia como outra verdade da historia é que, desde un ano atrás, Carrillo e mais os seus iniciaran o seu particular camiño de Damasco) resulta ser moi quen, asemade, -e sen por iso romper a perfecta sintonía con La Zarzuela- de organizar todo un referendo monarquía/república... sempre, iso tamén, que teña a plena certeza de que a súa causa devirá por completo vencedora da proba.
"Tahúr del Mississipi, con su chaleco y su reloj": así foi como o alcumou no seu día Alfonso Guerra. Traducido: en realidade, Adolfo Suárez nunca xogou ao azar. Naturalmente, iso non evita que puidese levar a cabo cálculos errados -é dicir, que un tiro lle saíse pola culata-, ou que achegase as mans demasiado ao lume nalgunha ocasión. Sen embargo, as cartas estaban marcadas. E non só por el, senón sobre todo e iso é o que de veras conta, polos donos do Gran Taboleiro. Xa sei que é unha mala noticia histórica, mais o certo é que España non só perdeu a democracia en 1936, senón que nesa mesma data fatídica lle foron arrebatados os derradeiros anacos da súa soberanía nacional. Claro que, en realidade, afundida a armada do Almirante Cervera en Santiago de Cuba (1898) -polos americanos, non por Fidel Castro!-, o único imperio que restaba era.... Imperio Argentina.