Baixo o título Anacos da vida presenta Víctor Rivas un volume sorprendente cuxo sentido literal prende no maxín do destinatario pola forza expresiva non só das verbas, senón tamén das imaxes. Quizais a concepción plástica previa ou paralela ao texto teña moito a ver co discurso breve, pincelado, conciso, suxerente. Diríase que o que non conta é talvez o máis importante, o que insinúa torna atractivo o contido que semella ir máis alá do que significan as palabras apelando a unha realidade extralingüística que enriquece a narración.
Identificar retallos do pasado coas coordenadas da actualidade proxecta unha impresión que marabilla ao comprobar que os valores fundamentais permanecen e que o paso do tempo non fai senón dar por válidas ideas, formulacións, comportamentos que se revisten de modernidade.
As mulleres, os homes, os amores e as xentes son os aspectos sobre os que pivotan as reflexións do pontevedrés nos que, combinando textos breves a modo de cantigas populares con imaxes, describe tipos do rural, tradicións, esceas da vida cotiá e situacións que resultan ao mesmo tempo tan familiares e tan afastadas. A paisaxe, as lendas, os labores do campo, os animais, a familia, as festas, a esmorga, os amoríos e mais teñen cabida nestes anacos concibidos como estampas que fican na memoria e que inmortalizan lembranzas e soños e que invitan a tirar do tempo, de calquera tempo, unha lección ou unha ensinanza que se coa polas regañas da actualidade e que integra, a pesar da distancia e das distancias, un pensamento global. O que aquí sucede e é propio do carácter e a idiosincrasia galega tamén o podemos atopar noutras latitudes, o que demostra a universalidade da conduta e dos afectos.