Botando man dunha fermosa metáfora artella Isabel Porto Collazo un conto no que o cotián se converte en extraordinario polo significado que cobran xestos tan comúns como deitarse ou almorzar e pola delicadeza das imaxes que evoca facendo da elipse un recurso que evita a cara amarga da vida.
Lena vive feliz coa súa familia nun momento de desenvolvemento no que os pais e irmáns son os seus referentes e no que a rapaza enriquece o seu mundo físico e emocional coa maxia das palabras tenras que nalgún momento lle dedica a súa nai e coa capacidade de suxestión que lle proporciona o seu espíritu soñador co que é quen de escoitar o borboriñar do seu corazón.
Todo supón unha aprendizaxe para os personaxes do texto: compartir cos demais a ledicia de saberse acompañado, saborear a fantasía en días difíciles e irradiar optimismo, velaí as claves da felicidade e, por extensión, os fundamentos dunha existencia plena.
O texto dirixido aos primeiros lectores apunta directamente á esperanza e á ilusión centrando a súa ollada na face máis amable dunha vida que non está exenta de complicacións, o que vén constituír unha mensaxe de alento aos que sofren e padecen, pero tamén aos que gozan do que teñen ao seu redor.
Pola súa parte, a ilustradora Marta Parejo Jiménez realiza unha interpretación plástica do texto na que recrea o optimismo dunha forma singular; esceas cotiás, imaxes familiares e xestos alegres que teñen no detalle unha certa carga emotiva e que amenizan un relato que semella dirixirse a aqueles que soñan un mundo mellor.
PORTO COLLAZO, I./PAREJO JIMÉNEZ, M., Estrelas de manteiga, Ed. Saralejandría, Castellón, 2019, PVP.15 ?