Ver más galerías relacionadas
A. M. / H. G. / I. A.
Ver galería >Esta exposición recompila unha ampla selección das personalidades máis destacadas e tamén dos personaxes máis dispares que visitaron ou pasaron por Vigo ao longo da súa historia.
Esta exposición recompila unha ampla selección das personalidades máis destacadas e tamén dos personaxes máis dispares que visitaron ou pasaron por Vigo ao longo da súa historia.
Unha bolsa concedida polo Concello de Vigo para estudar en Francia, Italia e Alemaña, resultou providencial para a formación musical de Reveriano Soutullo, moi vinculado a Redondela, onde o seu pai dirixiu a Banda de Música. Debussy e Ravel foron os mestres que máis influíron en Soutullo durante aquela aprendizaxe europea. Aquí estreou en 1908 as súas dúas primeiras zarzuelas, “O regreso” e “El tío Lucas”, que pasaron sen pena nin gloria. Logo afincouse en Madrid, onde desenvolveu a súa actividade musical. Pero nunca deixou de volver a esta cidade cada vez que tivo a menor ocasión; sobre todo no verán. Particularmente emotivo para Soutullo resultou o triunfo que obtivo en Vigo con “La leyenda del beso”, despois do sua apoteósica estrea na capital de España. Esta zarzuela marcou o inicio dun tándem moi frutífero con Juan Vert. Ambos asinaron xuntos as mellores obras daqueles anos.
Unha estancia do mestre Moreno Torroba como membro do xurado elixido para o Certame Nacional de Orfeóns, que tivo lugar no campo do Celta, resultou bastante accidentada e deixoulle un mal sabor de boca. O xurado deu gañador por unanimidade ao Orfeón de Mieres, fronte á Unión Ourensá, A Artística, e Foliadas e Cantigas de Pontevedra. Ao coñecerse o fallo, algúns individuos desconformes irromperon no Concello, onde se reuniron os seus compoñentes a deliberar e montaron unha sonora protesta. Moreno Torroba defendeu a ecuanimidade do fallo emitido, sen presións, nin favoritismos, e advertiu á organización do festival que ningún representante da Sociedade de Autores acudiría a outro certame en Vigo, no caso de repetirse semellante proceder.
“A cidade ten hoxe a ocasión de testemuñar a gratitude a Lecuona, que volve á nosa patria”. FARO DE VIGO propuxo un recoñecemento público a Ernesto Lecuona con motivo da súa chegada a bordo do Santa María e en agradecemento á magnífica peza que dedicou a Vigo no ano 1935. O músico viña precisamente de Cuba e coincidiu na viaxe co pintor Julio Prieto Nespereira, que tamén desembarcou nesta cidade. Lecuona estreou “Para Vigo me voy” no Gran Teatro da Habana e o seu éxito foi inmediato. Desde entón, a canción tivo incontables intérpretes que contribuíron á súa difusión e popularidade en todo o mundo. De Compay Segundo a Carlos Núñez, pasando por Glenn Miller, todos cantaron oumusicaron a soada conga de Lecuona: “Para Vigo me voy / mi negra me dice adiós…”
Entre as exitosas actuacións que Arturo Rubinstein ofreceu en Vigo, sobresaíu especialmente un concerto na sociedade recreativa La Tertulia en 1917. “O xustísimo renome mundial -dixo FARO deste eminente concertista, fixeron que a La Tertulia acudise unha concorrencia grandísima, entre a cal figuraban distinguidas familias de Pontevedra, Ourense e Vilagarcía”. O pianista polaco tocou un Berstein que ocupaba o salón da Casa de FARO DE VIGO, cedido para a ocasión pola familia Lema, e tivo unha gran actuación. Rubinstein asinou unha dedicatoria na caixa do piano como agradecemento por tan singular préstamo, que estivo visible moito tempo ata que unha empregada de fogar se encargou de borrala polo celo posto na súa limpeza. Rubinstein deu logo dous concertos na Coruña e volveu a Vigo para outra actuación no coliseo da rúa do Circo que, neste caso, tivo carácter benéfico. O pianista engadiu un novo triunfo ao seu extraordinario palmarés.
A Sociedade Filharmónica trouxo a Vigo os músicos máis afamados do seu tempo dentro das súas coidadas programacións. Un deles foi Moritz Rosenthal, considerado o mellor pianista do mundo na década de 1920. O virtuoso polaco demostrou con fartura a súa gran brillantez e a súa técnica insuperable no recital que ofreceu no Odeón. “O teatro -dixo FARO DE VIGO- presentaba unha esplendidez poucas veces igualada”. Pola súa condición de xudeu, Rosenthal tivo que fuxir de Europa cando Hitler alcanzou o poder en Alemaña. O pianista optou por refuxiarse en EEUU, onde morreu en 1946.
O nome de José Iturbi resultou moi familiar para os melómanos vigueses; en especial para os membros da Sociedade Filharmónica, entidade que contratou os seus primeiros concertos nesta cidade. Iturbi estivo en Vigo varias veces durante a súa primeira época, cando actuaba como solista de piano facendo xiras por toda España. Particularmente lembrados foron os dous concertos que ofreceu no Teatro Odeón en 1925. O seu éxito resultou clamoroso. Á súa mestría indiscutible, o pianista uniu naquela memorable ocasión un exquisito programa que encandeou ao público; sobre todo, polas súas interpretacións da “Suite Española” e a “Suite Iberia”, de Isaac Albéniz.
Pablo Sarasate mantivo durante bastante tempo unha estreita relación co matrimonio xudeu formado por Otto Goldschmidt e Berta Marx. Precisamente eles foron quen promoveron os seus primeiros concertos en Vigo. Ademais de axentes comerciais do prestixioso violinista, Otto e Berta eran notables pianistas e acompañaron nas súas actuacións a Sarasate mentres durou a súa relación profesional. As súas actuacións en 1897 constituíron todo un acontecemento entre a boa sociedade viguesa, que pagou a platea a 30 pesetas, unha cantidade moi considerable naquel tempo.
Andrés Segovia foi o concertista que máis veces actuou en Vigo durante o primeiro terzo do século XX. Tras pasear a súa arte por diversas sociedades locais, gañouse con suor en 1919 o anuncio dunha nova actuación en portada de FARO DE VIGO. “Sabido é que Segovia é un verdadeiro xenio do españolísimo instrumento, no cal ata o de agora ninguén conseguiu avantaxarlle”. Así saudou o crítico do xornal ao guitarrista tras o primeiro dos dous recitais que ofreceu no teatro Odeón. En efecto, Segovia xa obtivera o aplauso unánime de toda España por situar a guitarra como instrumento solista de concerto, ao nivel do piano ou o violín. O seu recoñecemento internacional como mestre indiscutible chegou na década seguinte despois da súa presentación en París.
Manuel Quiroga quedou especialmente feliz o día que conseguiu por vez primeira dar un concerto cun Stradivarius. Iso ocorreu en París en 1920 por deferencia da rica familia Reffemberg, que protexía ao novo artista. Ao ano seguinte, o empresario Isaac Fraga contratou a Quiroga para ofrecer unha serie de concertos no Tamberlick acompañado pola súa muller, Martha Leman. Entón, o músico conseguiu de novo o préstamo daquel violín para deleitar os seus paisanos. O xenial violinista ofreceu unhas actuacións sublimes co “neno” nas súas mans, como Quiroga chamaba cariñosamente ao Stradivarius. O público vigués agradeceu o seu xesto e aclamou ao mestre pontevedrés.
O Comité de Cooperación Intelectual, grupo xuvenil que tivo unha vida curta pero frutífera, preparou unha exquisita programación para celebrar en 1932 o seu segundo aniversario: o aviador Francisco Iglesias Brague, o poeta Federico García Lorca e o guitarrista Regino Sainz da Maza, tres célebres figuras nos seus respectivos ámbitos. Cando actuou no García Barbón, xa era Sainz de la Maza un concertista de guitarra moi recoñecido, a pesar da súa mocidade. Mesmo percorrera xa diversos países europeos. O seu concerto en Vigo deu testemuño do seu gran virtuosismo.
Aínda que estivo aquí en varias ocasións, Miguel Fleta actuou unha soa vez en Vigo a mediados de 1925. FARO resaltou uns días antes “a ansiedade do noso público por oír a Fleta”. O tenor realizou unha soberbia interpretación da “Carmen”, de Bizet, e logo acudiu a unha cea ofrecida polos seus admiradores na sociedade recreativa Ximnasio. Dez anos despois, o tenor pasou unha tempada no hoteliño “Villa Mendoza” preto de Praia América, coa recomendación médica de repousar a súa voz ao máximo para facilitar unha boa recuperación. Fleta recibiu naqueles días calorosos de 1935 múltiples solicitudes para cantar; pero rexeitou todas as propostas, salvo munha petición dos mozos pescadores de San Pedro da Ramallosa. O tenor accedeu a cantar á Virxe do Carmen na ermida de Lourido, encandeando a todos os presentes.
Victoria de los Ángeles actuou tres días no teatro García Barbón á fronte dunha notable compañía. A famosa cantante de ópera exhibiu no seu debut en Vigo unha prodixiosa voz, limpa e clara, que entusiasmou aos espectadores. Soamente pasaran tres anos desde o seu debut artístico no Palau da Música de Barcelona, a cidade que empuxou a súa traxectoria con paso firme. Aquel mesmo ano 1947, a soprano mereceu o primeiro premio do Concurso Internacional de Xenebra, que supuxo un recoñecemento total á súa carreira artística en todo o mundo. A Ópera de París, a Scala de Milán, a Royal Ópera House de Londres; os teatros máis prestixiosos do mundo rendéronse ante Victoria de los Ángeles.
Alfredo Kraus foi contratado por Amigos da Ópera para a súa segunda tempada en 1959, cando gozaba dun momento excepcional. De feito, presentábase en todas partes como “o mellor tenor do mundo”. Á fronte da entidade estaban Camilo Veiga Prego e Castor Alonso Bar, quen anunciou a súa actuación tres meses antes para acelerar a venda de abonos. Kraus interpretou en Vigo as óperas “Rigoletto”, con Eugenia Ratti, e “El barbero de Sevilla”, con Conchita Balparda. As súas actuacións resultaron insuperables para os amantes do xénero. A súa voz estaba espléndida. O ano anterior cantara “A Traviata” nada menos que xunto á gran diva María Calas nun teatro de Lisboa. Cando os ecos daquel recital histórico aínda non se apagaron na cidade, o Odeón estreou a película “Gayarre”, dirixida por Domingo Viladomat. Kraus deu vida ao tenor Julián Gayarre e tivo á nova actriz Luz Márquez como compañeira de reparto.
Noticia guardada en tu perfil
Ver noticias guardadasEsta exposición recompila unha ampla selección das personalidades máis destacadas e tamén dos personaxes máis dispares que visitaron ou pasaron por Vigo ao longo da súa historia.