Elabora Xurxo Alonso (Bos Aires, 1956), en Oracións profanas (III Premio Xosé María Díaz Castro), unha poesía de severa dicción, froito dos tres oficios que practica. Aínda que é máis recoñecido como pintor, a segunda tarefa que o apaixona, a poética, está contaminada tanto pola pintura como polo seu interese na Bioloxía. Así o comprobamos en numerosos versos: "e avanzas no día inhalando/as primeiras luces polas branquias do mencer". Este léxico biolóxico convive co agrario, que atopamos noutras composicións: "Alfaremes de arxila acérrima,/quen vos chamou polos vulvarios tanxenciais?".
Porén, cohabitan ao longo do poemario outras preocupacións do escritor. Por exemplo, a reflexión metapoética e metalingüística, cando se interroga sobre o sentido da escrita ou da palabra como cerne dunha expresión cercenada: "serás o poeta ocupado/en buscarlle á palabra/esa boca que di cousas distintas". Deducimos que o literato debe procurar a expresión anómala, desviante do decurso normal da fala, para a integrar nun discurso diferencial, isto é, non referencial: "cando a sorpresa penetre nos tránsitos do corpo/coa mesma palabra que soprou a area das dunas/ou na tona do mar as ondas que navegan".
Asistimos, nestes casos, a unha indagación maior: otrátase do sensentido do home na inmensidade do cosmos. Somos Natureza que medita sobre si mesma e, en consecuencia, se fai Cultura. Deste xeito, somos razoantes e, tamén, seres emocionantes: "Os nosos dedos alónganse ata tocar esa saúde/como escuma desprendida das tormentas que non durmiron,/estímulo branco que vive no nutricio,/é o animal que vai da man do home". En todo caso, somos descubridores de que imos no fluír do río da Temporalidade: "e crave/o murmurio asimétrico dos doentes,/despaciosos xa para sempre, no futuro".
Unha vez entrados dentro do Tempo, prisioneiros que devimos do seu ir, vimos descubrir, con espanto, que a nosa vida (a que facemos e a que nos fai) está composta, en igual medida, de memoria e desmemoria: "como nós nos fixemos,/tamén co oficio do esquecemento".
ALONSO, Xurxo, Orracións profanas, Espiral Maior, a Coruña, 2020, PVP. 13 ?
