Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

Twin Peaks: The Return

"Es ti, axente Cooper, ou estou soñando(te)?"

Twin Peaks: The Return

O profesor Georg Christoph Lightenberg gostaba de subliñar que toda a nosa Historia é unicamente a historia dos homes espertos, pois ninguén até o momento pensou en escribir unha outra crónica dos homes que dormen. Como antes o fixeran Maya Deren, Jean Cocteau ou Buñuel, as imaxes de directores como Hitoshi Matsumoto (Amagasaki, Xapón, 1963), cuxo maravilloso filme Symbol (2009) entronca directamente coa temática dos soños, ou David Lynch (Missoula, Montana, EEUU, 1946) propoñen unha nova forma de facer cinema radicalmente alonxada dos parámetros da narrativa convencional. O relato serial deixa paso a realidades imposíbeis vehiculadas en ambos os dous casos por un humor absurdo, ou como diría Slavoj Zizek, pola aparición por primeira vez da "arte do sublime ridículo".

A irrupción no universo catódico da serie Twin Peaks na cadea de televisión norteamericana ABC o 8 de abril de 1990 (en España, e grazas á compra dos dereitos de autor por parte de Berlusconi, a encargada da súa difusión foi Telecinco) marcaba o comezo da posmodernidade televisiva. Atrás ficaban os Golden Age das series producidas por Aaron Spelling, Os Anxos de Charlie (1976-81), O barco do amor (1977-86) ou Dinastía (1981-89). David Lynch e o roteirista Mark Frost ( Nova York, EEUU, 1953) eran os encargados de plasmar unha nova forma de entender a "caixa parva" caracterizada polo uso das fracturas temporais, a ruptura das cadeas causais, os desdobramentos e a perda do principio de realidade, xurdida en moitos casos a partir da propria experiencia vital. "A próxima vez que me vexas, non serei eu", di o anano da Habitación vermella. Unhas palabras que dentro do universo de Lynch resoan como unha fórmula que suspende e atravesa o tempo.

Mais, en lugar de facer un exercicio de nostalxia sobre as dúas temporadas anteriores, o mellor será voltar apoltronarse no sofá e deixarse arrastrar polo novo delirio de Lynch. En principio, o título da nova entrega conserva o nome daquela vila imaxinaria de 51,201 habitantes, chamada Twin Peaks; non obstante resulta difícil asegurar que aínda esteamos nela. O axente do FBI, Dale Cooper (Kyle MacLachlan), tamén está, aínda que xa non se parece a aquel que gostaba de beber cafés e tomar tarta de cereixa. É el o verdadeiro axente Cooper, ou será que o estamos soñando? Por outro lado recoñecemos as texturas sonoras, no límite mesmo do orgánico, que cohabitan coa música de Badalamenti; a habitación vermella; Bob, a encarnación do mal, esta vez formando parte da personalidade de Cooper; o anano e o xigante; o sheriff, a muller do madeiro (xa morta), etc.

Despois de 24 anos sen saber nada del en Twin Peaks, Dale Cooper reaparece co pelo longo, unha camisa de serpe e unha cazadora de pel, transformado nun individuo perigosamente violento. Mentres tanto, o Cooper bo, intenta saír do Black Lodge onde permanece atrapado: Ben e Mal cohabitando enfrontados até o final dos días.

A razón é unha ferramenta insuficiente para entender este mundo. As corazonadas, os soños e as pulsión son imprescindíbeis. Lembramos os cinco últimos planos da segunda temporada onde vemos o axente Cooper golpeándose brutalmente contra o espello mentres escoitamos o seu ataque de riso diabólico. A posesión/escisión de Cooper por Bob (Frank Silva) dá a chave do alto prezo que hai que pagar para entender o noso mundo: a colisión coa propria loucura.

Non hai marcha atrás posíbel. A tranquilidade é claramente unha superficie agretada. As feridas ameazantes do universo fantasmático deste director que nos fixo ouvir os silencios do mal, hai agora vintecinco anos, está de novo aquí para, nas súas palabras, " non ter que dicir nunca adeus...". Benvidos, de novo, a Twin Peaks.

O negro de Lynch

  • Foi precisamente un branco, o imprescindíbel David Foster Wallace, quen, no seu ensaio David Lynch conserva a súa cabeza, sinalou que sacando a Richard Pryor (1940, Peoria, Illinois, USA-2005, Encino, Los Angeles, California, USA) os filmes de Lynch sorprendían pola ausencia persistente e contumaz das minorías étnicas. Atopamos gran cantidade de ananos, tarados, amputados e dementes, pero unha escandalosa carencia de latinos, homosexuais ou negros. Ou así era até que se lle ocorreu contratar o negro Richard Pryor. Iso si, despois que lle fora diagnosticada unha esclerose múltiple que reduciu e retorceu o seu corpo de tal xeito que podía pasar a formar parte do variado, mais sempre branco, elenco de David Lynch. O seu papel como Arnie, o dono dun garaxe de coches, no filme de Lynch, Lost Highway (1997) foi o último dunha vida pragada de roles. Nacido dunha prostituta, criouse nun bordel rexentado pola avoa. Abandonado pola nai cando tiña dez anos, sofreu abusos sexuais e maus tratos repetidos. Á idade de catorce anos foi expulsado do colexio. Foi mullereiro, alcohólico, drogadito e un dos mellores comediantes que deu Estados Unidos. David Foster Wallace, que asistiu á rodaxe de Lost Highway, aseguraba que admiraba a Lynch como artista, desde a distancia; mais que non gostaría de confraternizar con el, nen de ser o seu amigo. Como pensan, imaxino eu, a maioría dos habitantes do Bronx.

Compartir el artículo

stats