Faro de Vigo

Faro de Vigo

Contenido exclusivo para suscriptores digitales

SÁLVESE QUIEN PUEDA

La historia el pirata"Pargo" y el tesoro de Toralla

La historia el pirata"Pargo" y el tesoro de Toralla

Es frecuente hacer invención literaria y que la gente la confunda con la realidad. Nunca mejor ejemplo estos días con los resacosos discursos del nacionalismo, a caballo entre la literatura mágica, la melancólica o la de evasión a paraísos perdidos, pero confundida con la realidad por muchedumbres abanderadas. La invención pude creerse realidad pero no es tan habitual que a la realidad la consideren invención, como nos pasa a nosotros con estas botellas con mensaje que desde hace más de dos años nos llegan a las playas de uno u otro lado de la ría con la indicación de que se nos entregue el texto que habita en su acristalado seno. Y ya han lanzado a las aguas la botella número 21 desde algún lugar interior de la ría, que las mareas han arrastrado, con el mensaje que habita en su interior, a la playa de Alcabre.

¿Cómo la hallaron Juan y Julia "gatinha"? Tras una noche picassiana (por eso ocultan apellidos), caminaban por la orilla de Alcabre, intentando reposar cuerpo y espíritu de la agitación noctívaga anterior. De prontó, a Juan le pareció que de la arena salían gritos lumínicos, destellos que pronto comprobó que no eran sino el reflejo del sol sobre sobre el cristal de una botella abandonada por la marea. Fue Julia quien, según él "con un afán voyeurista de calamar lisérgico" (es poeta), se abalanzó sobre ella. ¡"Tiene un mensaje, tiene un mensaje!," gritó sorprendida al recogerla, poco antes de leer un texto sobre un tesoro. Decía esto, ni más ni menos.

"Un amigo e famoso investigador histórico, que non desexa que se diga o seu nome, faloume dun achado magnífico. Trátase dun libro aparecido na Biblioteca Nacional no que existen datos dabondo para afirmar que na illa de Toralla hai un cofre cheo de ouro, prata, diamantes.... Pouca xente coñece ao chamado "pirata bo", alcumado "Pargo", canario, nacido en La Laguna. Era o século XVIII, cando a piratería vivía o seu esplendor e os barcos transportaban grandes fortunas. As potencias navais, amais das súas escadras, empregaban capitáns con barco propio entregándolles "patentes de corso", autorizacións para exercer a piratería dun xeito legal, debilitando o inimigo, cedendo unha parte do botín ao reino. O "Pargo" obtivo a súa "patente" do Rei de España. Este corsario traficou con escravos pero tras namorarse dunha monxa dedicou parte das súas ganancias para os necesitados, de aí o de "bó" ao tempo que achegou diñeiro aos conventos".

"Foron tantos os barcos apresados que o "Pargo" se converteu no home máis rico das Canarias. Abordo do seu navío "El Clavel", dotado con 12 canóns por banda e tras un feixe de abordaxes preto da nosa costa, segundo di o libro atopado polo meu amigo (libro forrado con pergameo e coa letra D como único título), arribou á Ría de Vigo fuxindo de dúas fragatas inglesas que o perseguían tamén para facer augada, coller víveres e soterrar os tesouros dos barcos abordados por se o apresaban.

O libro comeza: " Yo, Amaro Rodríguez Felipe, caballero fidalgo por orden de su Majestad El Rei ..." para logo describir os obxectos valiosos gardados nun cofre de boa madeira con ferraxes e deixalo nun pozo, nun pequeno illote deserto, a catro cables de terra e fronte a un areal usado polos pescadores para embarrancar os barcos lixeiros e descargar a pesca, recollida en carros do país para vender polas aldeas viciñas. Todo isto na Ría de Vigo é moi identificabel coa illa de Toralla. Eu, cando neno, en compañía dun primo, achegueime a Toralla nunha chalana e recordo un pozo no sur da illa".

"Sería o pozo do tesouro? Segue alí o cofre? Alguén o investigou? Remato cuns versos de Andrés Muruais dedicados aos filibusteros: "Loitando, vencemos.., ven veña o botín/ A eles, que vertan as anchas feridas/ de sangue inimigo, torrentes sen fin/. Que caian, que morran, quen vence ao pirata?/ Nin ruda tormenta, nin cruel furacán/ o mundo trémelle covarde e acátalle/as ondas e o vento sumisos están".

No mar de Vigo, setembro, 2015 Ned Land

Compartir el artículo

stats