«De pequena, non sabía que se podía facer cinema aquí»

«As liñas discontinuas» terá o vindeiro mes de novembro a súa première en Tallin, Estonia; e a estatal no Festival de Xixón. O filme da marinense Anxos Fazáns («A estación violenta») naceu tras ler unha nova sobre unha muller que atopa na súa vivenda a un ladrón vivindo. «No primeiro momento impactoume. Empecei a darlle voltas á posibilidade de que fose a premisa para unha historia. É un encontro inesperado e cun punto violento. Nun principio, non debería levar a que estas persoas iniciasen unha conversa pero apetecíame que esas dúas persoas tiveran a posibilidade de coñecerse», sinala.

A confrontación psicolóxica e a crise moven o seu cinema?

Esta película é moi diferente do meu primeiro filme. Quixen que esta fose máis luminosa. Na primeira, a crise dos personaxes estendíase ao longo de toda a película. Neste caso, parten dun momento vital complexo; despois, avanza cara a relación que alivia a crise. Creo que o que move o meu cinema, máis que o choque de persoalidades diferentes, é o encontro.

Que papel xoga a precariedade laboral no filme?

Hai algo xeracional que segue presente dende a primeira película, hai oito anos. Insertarse no mundo laboral e cumprir as expectativas para nós é moi difícil. é un tempo precario no que acceder á vivenda e a un traballo estable é cada vez máis complexo. Un dos protagonistas é un rapaz con 28 anos que está intentando comezar a súa vida adulta pero atopándose coa falta de oportunidades.

Rodouna en Vigo, Aguete e Marín fixándose no urbano máis que no rural que adoita amosarse no cinema galego.

Pode ser que haxa unha tendencia de ollar cara o rural no cinema, o que é importante porque Galicia ten un rural extenso e cunha problemática determinada. Eu intento achegarme á miña realidade. Veño do rural pero vivo na cidade; as miñas historias son urbanas.

Por que tomou a decisión de rodala en galego?

É algo natural. Sempre falei en galego. Escribo e penso en galego. Mentres poida e teña sentido, farei películas en galego. Tamén teño conciencia lingüística porque o galego está perdendo falantes e son consciente do poder que teñen os medios e o cinema para axudar á normalización e a que se fale e se escoite máis o galego.

A película seleccionárona para os festivais de Xixón e Tallin (Estonia).

Viaxar a Tallin é alucinante: é un festival clase A moi potente. Non coñezo ese país pero apetéceme viaxar ata alí e ver como reciben a película no norte de Europa. Xixón síntoo máis próximo e téñolle moito cariño. Ademais téñolle moito cariño.

Como ve o crecemento do cinema galego coas estreas internacionais.

É moi positivo. Cada vez as películas teñen máis nivel. Iso axuda a que o público se mobilice. Tamén dá vertixe porque aumenta a competitividade. En Galicia, prodúcese cinema de moita calidade pero a xente vai cada vez menos ás salas.

Que lle moveu para acabar sendo cineasta?

De pequena, eu era moi teatreira. Fixen teatro no colexio e instituto. Tamén me empezou a gustar escribir. Por iso, me metín en Comunicación Audiovisual. Non sabía que era posible facer unha película en Galicia cando era pequena. Comecei a carreira no 2010 co bum do Novo Cinema Galego con Oliver Laxe, Patiño... Descubrín que se podía facer cinema aquí.

Suscríbete para seguir leyendo